Samoloty pojawiły się w momencie pokonywania przeze mnie ul. Św. Wojciecha. Ta ciągnęła się w nieskończoność (poniżej znajdziecie zdjęcia z maps.google.pl). To był chyba najgorszy odcinek trasy. Konkretna nitka asfaltu bez grama cienia. Na całe szczęście w porę pojawiła się kurtyna wodna, którą zagwarantowali okoliczni strażacy. Chwała im za to!
 |
 |
Na każdym punkcie odświeżania więcej wody wylewałem sobie na kark i głowę, niż wprost do gardła. Biegłem z butelką, w której miałem mieszankę wody/izotonika (1:1) i to właśnie z niej korzystałem najczęściej.
Na 8 km pojawił się nawrót. Tylko i aż 7 km do mety. Najgorsze było to, że to co do tej pory było zbiegiem, stawało się morderczym podbiegiem. No i jeszcze ta nieszczęsna ul. Św. Wojciecha. Gdy biegłem po niej w przeciwnym kierunku, to wydawało mi się, że biegnę w miejscu. Scenografia jakoś nie chciała się przesuwać. Swoim przemyśleniem podzieliłem się z jednym z biegaczy. To właśnie od niego dowiedziałem się, że przed chwilą zdobyliśmy 2 medale w rzucie dyskiem. Odrzutowce? Kurtyna wodna? Medale w Chińskiej Republice Ludowej? Ile też człowiek może przeżyć w trakcie 15 km biegu.
(zdj. Barbara Adamczak)
Najlepszy moment na trasie? Ostatni kilometr, który pokonałem w tempie 3:46 min/km. Dlaczego tak szybko? Odpowiedź jest prosta: był on jednym wielkim zbiegiem i jednocześnie znakomitą nagrodą za te wszystkie męczące podbiegi. Człowiek mógł się wreszcie zrelaksować i już z daleka wsłuchiwać w mocny doping na mecie.
(zdj. festiwalbiegowy.pl)
Ostatni zakręt, kilkadziesiąt metrów – meta!
Przekroczyłem ją z czasem – 01:06:35
Z wyniku jestem zadowolony. W tak gorących warunkach, świeżo po urlopie (z którego dodatkowo mam co zrzucać), nie byłem w stanie nic więcej z siebie wykrzesać. Od razu po otrzymaniu medalu wszedłem pod kurtynę wodną i stałem tam z dobrych kilkadziesiąt sekund.
Odnalazłem Ewelinę, po czym udałem się po posiłek regeneracyjny. No właśnie, chwilę się przy nim zatrzymajmy. Po biegach jadałem już różne posiłki. Czasami były zupełnie bez sensu (np. bułka z surowym – ciężkostrawnym ogórkiem po tegorocznym maratonie w Krakowie). Czasami były genialnie dobre (np. katering w trakcie Katowice Business Run). To co otrzymałem w plastikowym talerzu po biegu w Jaworznie, przeszło moje najśmielsze oczekiwanie.
Zupa z wkładką? A może bardziej wkładka z zupą? Ktokolwiek widział. Ktokolwiek wie!
Po skonsumowaniu części posiłku udaliśmy się do hali, w której udekorowano zwycięzców biegu.
 |
 |
Odbyło się tam również losowanie nagród wśród wszystkich uczestników biegu. Liczyłem na jakiś toster, bądź inny mikser. Niestety musiałem obejść się smakiem.
Jak oceniam bieg?
Plusy:
– bardzo dobra organizacja
– niezły doping kibiców
– niska opłata startowa (35 zł)
– brak zbędnej makulatury w pakiecie startowym
Minusy:
– godzina biegu (czy naprawdę nie da się go zorganizować o wcześniejszej porze? 16:00? w sierpniu?)
– brak toalet przy samym starcie – za każdym razem trzeba było wchodzić do pobliskiej hali
– wkładka w zupie, którą miałem przed oczami jeszcze przez kilka dni i nocy
[shareaholic app=”share_buttons” id=”10261725″]
[shareaholic app=”recommendations” id=”10261733″]
6 komentarzy
Ależ masz to HR max, nono, świetna relacja. Benedek team mnie rozwalił, komentarz do medali również, a z wkładką, to ja bym na Twoim miejscu rozpoczął hodowanie tego typu zupowych stworzeń – za klika lat, to hoho, może i jako świetna broń na teściową zostać wykorzystane 😉
Co ja bym dał za mniejsze HR max :/ Wkładka poszła do analizy. Dam znać, czy wrócą pierwsze ekspertyzy! 😉
Jeśli to była larwa obcego to pewno już skończyła analizę. Analizę badaczy 😀
Ja biegnę teraz w pko wrocław maraton, mam nadzieję że pogoda dopisze. Gratuluję wytrwałości 😉
Gratki za wytrwałość;) ja mam pierwszy maraton pko przed sobą, stres jest, ale może dam radę;)
Gdzie biegniesz? Będę trzymał kciuki! 🙂