VI Tyski Półmaraton – 03.09.2017 r.

Na Tyski Półmaraton polowałem już od kilku lat. Jakoś zawsze było mi jednak nie po drodze i ostatecznie startowałem w jakimś innym biegu. W tym roku postanowiłem, że wreszcie muszę się tam pojawić. Dodatkowo, gdy dowiedziałem się o istnieniu klasyfikacji pt.: „Bieg z dzieckiem w wózku biegowym”, to w głowie zaświtała mi jedynie słuszna myśl – połówka w Tychach będzie jednym z najważniejszych biegów w sezonie. Nastawiałem się na ból, cierpienie i tempo w okolicy tętna maksymalnego. Wszystko to otrzymałem, a część nawet w nadmiarze. Nie ukrywam, że przed zawodami wizualizowałem sobie moment, w którym przekraczam metę, a kilka godzin później wchodzę z Magdą na podium. Przez ostatnie kilka ostatnich miesięcy robiłem co w mojej mocy, aby tak się właśnie stało.

Po pakiet startowy przyjechaliśmy w przeddzień biegu. Biuro zawodów usytuowano w Hali Sportowej Tychy. To właśnie przed nią, za kilkanaście godzin, miałem finiszować. Po wejściu od razu udałem się po pakiet startowy. Co w nim znalazłem?

Oprócz numeru startowego: chustę, koszulkę, proteinowy napój mleczny, a także ekologiczną torbę. Zarówno koszulka, jak i chusta posiadają bardzo fajną, nowoczesną grafikę, której wariant można było sobie wybrać na etapie rejestracji.

Zrobiliśmy kilka zdjęć i wpisałem się na pamiątkową płachtę lokując swój produkt. Rozpoczął się stres, który trwał do ostatnich sekund przed startem. Przyznam się, że dawno nie był on tak wielki. Bieg z dzieckiem to jednak co innego. Pojawia się setka pytań: Czy będzie padać? Czy od razu rozłożyć folię na wózek, bo później może być ciężko? Czy Magda dzielnie zniesie te ponad 1,5 h jazdy m.in. po kałużach i szutrze? Czy na jakimś etapie przestanie współpracować głośno domagając się wyjścia i zakończenia tej imprezy? Może byłoby ich mniej, gdyby nie to, że był to nasz debiut na tym dystansie. Z Magdą startowałem tylko raz, w trakcie 25. Biegu Fiata. Z tym, że tam dystans wynosił zaledwie 10 km. Cokolwiek by się nie wydarzyło w trakcie biegu, to do mety było całkiem blisko.

Deszczu obawiałem się najbardziej. Po pierwsze pod folią Magda ma zawężone pole widzenia i w takim przypadku usilnie domaga się jego poszerzenia. Po drugie, w trakcie jakiegoś oberwania chmury na pewno nie czułaby się zbyt komfortowo, a na jej komforcie zależało mi przecież najbardziej. Prognoza niestety nie napawała optymizmem. Od 2 dni padało mniej lub bardziej. Po przyjeździe do Tychów po deszczu pozostały kałuże. Nad głowami mieliśmy jednak ciemne chmury, które nie zwiastowały niczego dobrego.

Na pół godziny przed startem rozpocząłem rozgrzewkę. Wtedy też dowiedziałem się, że osoby z wózkami wystartują dwie minuty przed biegaczami. Miło się tym faktem zaskoczyłem. Doskonale pamiętam ile kosztowało mnie wyprzedzanie kolejnych zawodników w trakcie Biegu Fiata. Tym razem będziemy tylko my, wózki i nasze następne pokolenie. Od razu dostrzegłem także minusy takiego rozwiązania. Nie było czasu na chłodne kalkulacje. Od razu trzeba było pobiec na granicy swoich możliwości.

Ustawiliśmy swoje wózki. Chwilę między sobą porozmawialiśmy życząc sobie nawzajem udanego biegu. Założyłem Magdzie rękawiczki i ucałowałem w czoło. Zapytałem się jej jak się biega. Na to ta uśmiechnęła się i zaczęła energicznie machać rękami. Rozpoczęło się wspólne odliczanie. Kilka chwil później byliśmy już na trasie. To było zupełnie nowe doznanie. Biec w pierwszym rzędzie, zaraz za samochodem z napisem PILOT. Zaczęło się to, na co czekałem od kilku dobrych miesięcy. Wreszcie!

Pierwszą, kilkusetmetrową prostą pokonaliśmy w większej grupie. Na tym etapie każdy sprawdzał każdego i starał się znaleźć odpowiedź na pytanie: jak mocny jest mój rywal i na ile mogę sobie dzisiaj pozwolić?

[zdj. Marta Poloczek / Aktywna Strona Miasta]