VI Tyski Półmaraton – 03.09.2017 r.

Na Tyski Półmaraton polowaÅ‚em już od kilku lat. JakoÅ› zawsze byÅ‚o mi jednak nie po drodze i ostatecznie startowaÅ‚em w jakimÅ› innym biegu. W tym roku postanowiÅ‚em, że wreszcie muszÄ™ siÄ™ tam pojawić. Dodatkowo, gdy dowiedziaÅ‚em siÄ™ o istnieniu klasyfikacji pt.: „Bieg z dzieckiem w wózku biegowym”, to w gÅ‚owie zaÅ›witaÅ‚a mi jedynie sÅ‚uszna myÅ›l – połówka w Tychach bÄ™dzie jednym z najważniejszych biegów w sezonie. NastawiaÅ‚em siÄ™ na ból, cierpienie i tempo w okolicy tÄ™tna maksymalnego. Wszystko to otrzymaÅ‚em, a część nawet w nadmiarze. Nie ukrywam, że przed zawodami wizualizowaÅ‚em sobie moment, w którym przekraczam metÄ™, a kilka godzin później wchodzÄ™ z MagdÄ… na podium. Przez ostatnie kilka ostatnich miesiÄ™cy robiÅ‚em co w mojej mocy, aby tak siÄ™ wÅ‚aÅ›nie staÅ‚o.

Po pakiet startowy przyjechaliśmy w przeddzień biegu. Biuro zawodów usytuowano w Hali Sportowej Tychy. To właśnie przed nią, za kilkanaście godzin, miałem finiszować. Po wejściu od razu udałem się po pakiet startowy. Co w nim znalazłem?

Oprócz numeru startowego: chustę, koszulkę, proteinowy napój mleczny, a także ekologiczną torbę. Zarówno koszulka, jak i chusta posiadają bardzo fajną, nowoczesną grafikę, której wariant można było sobie wybrać na etapie rejestracji.

Zrobiliśmy kilka zdjęć i wpisałem się na pamiątkową płachtę lokując swój produkt. Rozpoczął się stres, który trwał do ostatnich sekund przed startem. Przyznam się, że dawno nie był on tak wielki. Bieg z dzieckiem to jednak co innego. Pojawia się setka pytań: Czy będzie padać? Czy od razu rozłożyć folię na wózek, bo później może być ciężko? Czy Magda dzielnie zniesie te ponad 1,5 h jazdy m.in. po kałużach i szutrze? Czy na jakimś etapie przestanie współpracować głośno domagając się wyjścia i zakończenia tej imprezy? Może byłoby ich mniej, gdyby nie to, że był to nasz debiut na tym dystansie. Z Magdą startowałem tylko raz, w trakcie 25. Biegu Fiata. Z tym, że tam dystans wynosił zaledwie 10 km. Cokolwiek by się nie wydarzyło w trakcie biegu, to do mety było całkiem blisko.

Deszczu obawiałem się najbardziej. Po pierwsze pod folią Magda ma zawężone pole widzenia i w takim przypadku usilnie domaga się jego poszerzenia. Po drugie, w trakcie jakiegoś oberwania chmury na pewno nie czułaby się zbyt komfortowo, a na jej komforcie zależało mi przecież najbardziej. Prognoza niestety nie napawała optymizmem. Od 2 dni padało mniej lub bardziej. Po przyjeździe do Tychów po deszczu pozostały kałuże. Nad głowami mieliśmy jednak ciemne chmury, które nie zwiastowały niczego dobrego.

Na pół godziny przed startem rozpocząłem rozgrzewkę. Wtedy też dowiedziałem się, że osoby z wózkami wystartują dwie minuty przed biegaczami. Miło się tym faktem zaskoczyłem. Doskonale pamiętam ile kosztowało mnie wyprzedzanie kolejnych zawodników w trakcie Biegu Fiata. Tym razem będziemy tylko my, wózki i nasze następne pokolenie. Od razu dostrzegłem także minusy takiego rozwiązania. Nie było czasu na chłodne kalkulacje. Od razu trzeba było pobiec na granicy swoich możliwości.

Ustawiliśmy swoje wózki. Chwilę między sobą porozmawialiśmy życząc sobie nawzajem udanego biegu. Założyłem Magdzie rękawiczki i ucałowałem w czoło. Zapytałem się jej jak się biega. Na to ta uśmiechnęła się i zaczęła energicznie machać rękami. Rozpoczęło się wspólne odliczanie. Kilka chwil później byliśmy już na trasie. To było zupełnie nowe doznanie. Biec w pierwszym rzędzie, zaraz za samochodem z napisem PILOT. Zaczęło się to, na co czekałem od kilku dobrych miesięcy. Wreszcie!

Pierwszą, kilkusetmetrową prostą pokonaliśmy w większej grupie. Na tym etapie każdy sprawdzał każdego i starał się znaleźć odpowiedź na pytanie: jak mocny jest mój rywal i na ile mogę sobie dzisiaj pozwolić?

[zdj. Marta Poloczek / Aktywna Strona Miasta]