W Szóstce Pogorii po raz pierwszy uczestniczyłem w 2017 roku [relacja]. Do Dąbrowy Górniczej wyruszyłem wtedy z życiówką 19:03. Mój plan zakładał więc złamanie tych nieszczęsnych 19 minut. Niestety, choć robiłem co mogłem, do mety dotarłem po 19:13 minutach biegu. Pamiętam, że na ostatnich metrach osiągnąłem 204 unm, a po przekroczeniu ostatniej maty z pomiarem czasu, niezwłocznie postanowiłem: „Koniec! Nigdy więcej takiej męczarni!”. Po 2 latach miałem doświadczyć uczucia déjà vu – ponownie Pogoria, ponownie plan złamania 19 minut, no i ponownie tętno na granicy dłuższego L4.
Po pakiet startowy udałem się w dzień startu.
Po jego rozłożeniu na kostce brukowej, tak się prezentował:
Zwrotny chip i numer startowy – tyle w temacie.
Okazało się, że w pakiecie znalazła się także pogoda, która sprzyjała szybkiemu bieganiu. Od rana padało mniej, lub bardziej. Słońce było szczelnie schowane za chmurami, a temperatura nie przekraczała 12-13 stopni Celsjusza. No, a na szybkim bieganiu przecież bardzo mi zależało.
Tak jak wspomniałem w pierwszym akapicie – w stronę Pogorii ruszyłem z myślą, aby uzyskać wynik z liczbą „18” na początku. Gdyby moja aktualna życiówka wynosiła 19:58 albo chociaż 19:43, to zapewne – na tym poziomie wytrenowania – dałbym sobie z tym spokój. Na pewno bym się tak nie katował, aby osiągnąć upragniony cel. Ale przy 19:03? Przecież aż się prosi, aby urwać te 4 sekundy.
No właśnie, jeżeli o katowaniu mowa, to wiedziałem, że ten bieg będzie mnie wiele kosztował. Od kilku lat nie wykonuję żadnych szybszych jednostek treningowych. Żadnych kilometrówek, czy siły biegowej w postaci skipów A, B i F. Mój trening jest prosty jak konstrukcja cepa: dycha w środku tygodnia w tempie ok 4:40 min/km, a w weekend 35-40 km z Magdą w wózku biegowym. Czy da się z tego zrobić wynik 18:XX? Ciężko stwierdzić. Wiedziałem, że mimo wszystko muszę spróbować. Taka szansa trafia mi się raz w roku, bo o atestowaną piątkę jest niezwykle trudno.
Jeżeli mowa o samym biegu, to jest on ciekawie skonstruowany. To tak naprawdę indywidualny bieg na czas. Zawodnicy startują jeden po drugim, w 15 sekundowych odstępach. Trasa prowadzi wzdłuż zbiornika Pogoria III. Po 2,5 km pojawia się ostry nawrót i zabawa zaczyna się od początku.
Cała sztuka polega na tym, aby zacząć w sam raz – mocno, ale bez przesady. Energii musi przecież wystarczyć na dobrych kilkanaście minut. Z uwagi na fakt, że biegniesz sam/-a, trudno o kompana, który porusza się w takim samym tempie i może cię wesprzeć. Jest to w zasadzie mocny trening zarówno dla mięśni, jak i głowy. Pokus do poddania się jest sporo.
Po odwiedzeniu biura zawodów ruszyłem w stronę startu.
Zdjęcie na molo, spotkanie ze znajomymi i trucht do samochodu, w którym przeczekałem deszcz. To właśnie tam ustawiłem swoje tempo na 3:40 min/km. Byłem ciekawy jak długo tak pociągnę.
 |
 |
 |
Pierwszy zawodnik wystartował o godz. 11:00. Mając numer 209, miałem pobiec w okolicy 11:52. Kilkanaście minut wcześniej zbliżyłem się więc, do bramy startowej, aby nie przegapić swojego miejsca w kolejce.
3, 2, 1… zaczęło się!
Walka o życiówkę na dystansie 5 km, to chyba najbardziej wyczerpująca rzecz, jakiej doświadczyłem w swoim 36-letnim życiu. Po 200-300 m jest jeszcze znośnie. Sił jest sporo, oddycha się całkiem przyzwoicie, a w głowie pojawiają się głosy: „Uda Ci się!”.
Z każdym kolejnym krokiem jest już jednak coraz gorzej. Organizm broni się przed biegiem na tak wysokich obrotach, a głosy stają się coraz bardziej pesymistyczne.
