Wkrótce po minięciu bramy startowej, czekały na nas dwa zakręty w prawo, a następnie kilometrowa prosta. Dodam, że to był jeden wielki podbieg.
 |
 |
 |
Na jego końcu musieliśmy skręcić ostro w lewo i tym razem podążaliśmy prawą stroną jezdni.
 |
 |
Gdzieś przed drugim kilometrem stwierdziłem, że czas na mały striptiz. Po pokonaniu blisko 1800 metrów, wreszcie dorosłem do podjęcia decyzji o porzuceniu swojej bluzy, którą i tak spisałem na straty. To właśnie w takim celu targałem ją przez ocean – miałem się jej pozbyć zaraz po starcie. Jestem przekonany, że i tak do mnie wróci i znajdę ją w pobliskim sklepie pokroju „Używane ciuchy from USA”. Lżejszy o jedną warstwę wróciłem do biegu.
Ponownie skręciliśmy w prawo i znaleźliśmy się w środku Prospect Park.
 |
 |
 |
Jeżeli ktoś przyjechał do Nowego Jorku z myślą o nowej, półmaratońskiej życiówce, to to był moment, w którym ww. park wybił mu to z głowy. Przed nami był podbieg, który miał prawie 1,5 km.
 |
 |
 |
Minął 4-ty kilometr, a my nadal byliśmy w parku 😉
Drzewa się skończyły i w kadrze wyrósł nam łuk triumfalny Żołnierzy i Żeglarzy:
 |
 |
 |
Ominęliśmy go kulturalnie prawą stroną i wylądowaliśmy na długiej, 5-kilometrowej proste. W Stanach nic nie jest ani zbyt małe, ani za krótkie. Wszystko musi być w rozmiarze XXL.
 |
 |
 |
W niedługim czasie zameldowałem się przy macie z oznaczeniem 5-ego km. Zrobiłem to dokładnie po 31 minutach i 42 sekundach. Sami widzicie, że tempo było raczej z gatunku turystycznych, niż wyścigowych.
Na horyzoncie coraz śmielej wyłaniały się drapacze chmur na Manhattanie. Aby do nich dotrzeć, należało pokonać East River. Wpław byłoby ciężko, ale co powiecie na jeden z najbardziej rozpoznawalnych mostów na świecie? Taki długi na ponad 2 km? Bo przecież dlaczego miałby być krótszy?
Manhattan Bridge z każdym kolejnym metrem po prostu rósł w oczach.
W pewnym momencie stanąłem zaraz przed nim i poprosiłem o pamiątkowe zdjęcie:
Następnie zabrałem się za wspinaczkę. Widoki z góry prezentowały się obłędnie.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Zbiegając z niego dostrzegłem po prawej Chinatown, które przemierzałem z buta w 2017 roku.
 |
 |
W dalszym ciągu było zimno, ale o dziwo wiatr odpuścił. Na początku obawiałem się o to, czy nie zepchnie nas z tego mostu. Okazało się, że na razie dał nam spokój.
To właśnie wtedy – po raz pierwszy tego dnia – wszedłem na żywo:
Zaraz za mostem skręciliśmy w prawo i trafiliśmy na promienie słońca. Przymknąłem oczy i delektowałem się tą chwilą.
 |
 |
Ponowny zakręt w prawo i przed oczami ponownie pojawił się most, z którego właśnie zbiegliśmy. Z tej strony prezentował się niezwykle okazale. Po chwili minąłem oznaczenie 10-ego kilometra. Wszystko szło zgodnie z planem, a więc było niespiesznie.
 |
 |
 |
Chwyciłem kubek z wodą i skręciłem w lewo. Czekała na nas 5-kilometrowa obwodnica Manhattanu i… zmrożona whiskey.
 |
 |
 |
W dalszym ciągu wiatr nie wyrządził nam jakiejkolwiek krzywdy. Tego odcinka bałem się najbardziej. Czułem, że jeżeli ma nas pościągać z planszy, to właśnie w tym miejscu.
 |
 |
 |
Przebiegliśmy pod mostem Williamsburg Bridge i systematycznie zbliżaliśmy się do kompleksu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Doskonale znam te rejony, gdyż w 2019 r. spod jednego z budynków – w przeddzień maratonu nowojorskiego – rozpoczynałem bieg na 5 km.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Zanim do niego dotarłem, trafiłem na kolejną matę z pomiarem czasu:
Posmutniałem, bo do mety pozostało nieco ponad 7 km. Nie pozostało mi nic innego, jak jeszcze mocniej zwolnić.
Jest i on – budynek ONZ, a następnie zakręt w lewo.
 |
 |
 |
Z jednej strony nigdzie mi się nie spieszyło, z drugiej wprost nie mogłem się doczekać Times Square.
Długa prosta za wieżowcem ONZ obfitowała w kilka znanych budynków. Po prawej minęliśmy Chrysler Building, a następnie dworzec Grand Central. Słońce przepięknie oświetlało nam drogę.
 |
 |
 |
Po około 2 kilometrach skręciliśmy w prawo i się zaczęło. Czekało na mnie najbardziej spektakularne 1500 metrów, które do tej pory pokonałem. Co tam się działo!
 |
 |
 |
Wtedy – po raz drugi – wszedłem na żywo. Tym razem postanowiłem Was uraczyć moimi kocimi ruchami:
Chciałem tam być jak najdłużej, ale nawet gdybym się tam pałętał przez godzinę i tak byłoby mi za mało. Stwierdziłem, że biegnę dalej. Zostawiłem za plecami Times Square i przywitałem się z Central Parkiem.
 |
 |
 |
Skręciliśmy w prawo i przez chwilę mieliśmy go po lewej stronie.
Na końcu prostej, tuż za skrętem do parku, poprosiłem o zdjęcie, na którym fantastycznie prężę niewidzialne muskuły:
 |
 |
Dotarliśmy do jednego z najbardziej znanych parków na świecie. Wydaje się, że jest płaski? Nic z tych rzeczy! To rollercoaster wśród parków. Raz jest w dół, żeby za chwilę było ostro w górę. I na odwrót.
 |
 |
 |
Wiedziałem, że do mety mam już naprawdę niewiele. Mata z pomiarem czasu na 20-stym kilometrze zwiastowała, że został nieco ponad kilometr.
Rozpoczęło się odliczanie, które obfitowało w kilka skrętów. Raz na lewo, a następnie w prawo. Slalomem zmierzałem w stronę mety.
 |
 |
 |
Jeszcze mocniej zwolniłem, ale zupełnie nic to nie dało. W oddali dostrzegłem metę.
Stanąłem przed nią i zrobiłem sobie ostatnie, pamiątkowe zdjęcie z trasy:
Chwilę później odebrałem piękny medal:
A następnie torbę z prowiantem i folię.
 |
 |
Rozpocząłem powolny spacer do hotelu starając się jak najwięcej z tego spaceru zapamiętać.
Cóż to był za dzień!
4. Podsumowanie.
Gdzieś kiedyś napisałem, że od kiedy zacząłem biegać, nauczyłem się tego, jak spełniać marzenia. Może nie wszystkie, ale chociaż część.
W życiu bym się nie spodziewał, że pobiegnę kiedyś w Nowym Jorku. Że zrobię to nie raz, nie dwa, a aż trzy razy (!). Choć byłem już tam trzykrotnie i mam na to dowód w postaci zdjęć, w dalszym ciągu jest mi ciężko w to uwierzyć.
Połówka w Nowym Jorku to zarazem najwolniejszy i najbardziej spektakularny półmaraton w jakim wziąłem udział. Na mecie zameldowałem się po 2 godzinach i 9 minutach biegu. To była dla mnie zabawa w najczystszej postaci. Gdy minąłem metę, podeszło do mnie 3 biegaczy i przyznało, że przez ostatnie 3 kilometry byłem dla nich sporą inspiracją. Widzieli jak biegam do lewej, do prawej strony. Robię zdjęcia i żywiołowo dziękuję kibicom za doping. Fajnie coś takiego usłyszeć.
To nie jest trasa na życiówkę. Na 21 kilometrach jest ponad 200 metrów przewyższenia.
W kość może dać park, z którego rozpoczyna się zmagania, a także most i Central Park. Takich momentów jest sporo. Tak w zasadzie to mało kiedy jest płasko. Domyślam się jednak, że mało kto decyduje się na walkę o życiówkę w takich okolicznościach. Gdy wokół jest tylu kibiców i tak wiele fantastycznych budynków. Moim skromnym zdaniem za dużo się tam dzieje, aby to wszystko przeoczyć.
Nowy Jorku – jesteś miejscami za głośny i przeważnie zbyt tłoczny.
Mimo wszystko ponownie mnie urzekłeś.
Dzięki!