Dokładnie 3 lata temu po raz pierwszy ubrałem buty do biegania i poszedłem na trening. O bieganiu myślałem od dłuższego czasu, ale zmobilizowałem się dopiero 20 marca 2012 r. Chciałem spróbować czy mi się spodoba. Chciałem nabrać kondycji i wreszcie coś z sobą zrobić. Teraz już wiem, że była to jedna z lepszych decyzji, jaką podjąłem w życiu (o moich biegowych początkach możecie przeczytać -> tutaj).
Jak wyglądał mój pierwszy biegowy raz? Przebyłem dystans 6 km i 710 m w średnim tempie 6:32 min/km. Dodam, że odbyło się to w ramach znanego programu treningowego z cyklu: trochę biegu, więcej chodzenia (klik!). Po kilku tygodniach przebiegłem 30 min bez jakiejkolwiek pauzy. Pamiętam jaki byłem z siebie dumny! Jak można biec 30 min bez przerwy? Że ja? Że jak to?
No tak to! 30 min biegu non-stop. Później pokonałem pierwsze 10 km, półmaraton i 42 kilometry ze 190 metrami. Okazało się, że to nie cyborgi biegają takie dystanse. Może to zrobić dosłownie każdy z nas. Wystarczą chęci i trochę wolnego czasu.
Co ciekawe, pierwszy biegowy kilometr zrobiłem w tempie 4:26 min/km. Nie wiem co mnie natchnęło, aby pobiec tak szybko. Zdaje się, że po prostu nie mogłem się już doczekać rozpoczęcia treningu i tak jakoś wyszło. Kolejne wypadły już zdecydowanie mniej rewelacyjnie 😉
Czym dla mnie jest bieganie? Co się zmieniło przez te 3 lata?
Zmiany zaszły zarówno od strony fizycznej, jak i psychicznej.
Ta pierwsza związana jest ze metamorfozą sylwetki na nieco bardziej fit. Po wejściu na 4 piętro już nie świszczę i nie czekam dłuższej chwili, aż do siebie dojdę. Rzadziej choruję, a jak już to robię, to trwa to zdecydowanie krócej niż przedtem. Poprawiły mi się wyniki spirometrii. Jakiś czas temu postanowiłem, że zrobię wszystko, aby na starość się nie zapuścić. Żeby mięsień piwny nie przysłonił mi pewnej, istotnej części ciała. Żyjemy tylko raz. Moim zdaniem, bez sensu jest je sobie skracać za pomocą używek i nie spróbować go sobie wydłużyć poprzez jakąś aktywność fizyczną i zbilansowaną dietę. Drugiej szansy raczej nie dostaniemy i trzeba zrobić wszystko, aby maksymalnie ją wykorzystać. Wiem, że może to zabrzmieć banalnie, ale taka jest prawda. Fajnie, że coraz więcej ludzi podziela taki punkt widzenia i walczy z sukcesem z różnymi nałogami. Jeżeli np. palisz i jest Ci z tym dobrze, to ok. Twój wybór i Twoje życie. Nadal będziemy na „Ty” i nie stracę do Ciebie szacunku. Nie chcę wyjść na jakiegoś nawiedzonego orędownika biegania, podskoków i przykucania. Po prostu taki jest mój punkt widzenia, którym chciałem się z Wami podzielić. <kurtyna>
A w kwestii psychiki?
Bieganie nauczyło mnie pokory, a dystans maratoński to już w ogóle. Wydaje mi się, że jestem mniej sfrustrowany, niż jeszcze kilka lat temu. Nie jestem jakimś nadwornym optymistą. Po prostu staram się nie marudzić i brać życie takim, jakim jest. Trening to idealna odskocznia od rzeczywistości. Z drugiej strony nie jest to jednak odskocznia od problemów. Bardziej czas, w którym można się nad nimi pochylić i znaleźć jakieś rozwiązanie. Spróbować jakoś to sobie wszystko poukładać w głowie. Nieraz było tak, że na trening wychodziłem z nosem na kwintę. Wracałem pełen energii i zapału, pomimo, że ledwo się ruszałem. Sport nadaje się idealnie do odreagowania po stresującym dniu.
Czytałem gdzieś kiedyś, że po przebiegnięciu maratonu, człowiek nie jest już taki sam. I nie chodzi mi tylko o ilość zakwasów na metr kwadratowy ciała. Coś w tym chyba jest. Mozolny trening, a następnie pokonanie mety z nową życiówką. Duma i szczęście! To naprawdę fantastyczne uczucie, gdy mierzysz się z samym sobą i wygrywasz. Emocji nie da się opisać słowami. Ani wytańczyć, ani namalować.
Co jeszcze?
Podróże! Przed rozpoczęciem biegania, nie miałem okazji pojawić się w Łodzi czy w Berlinie. O Tokio nawet nie wspominam. Fajnie jest spędzić weekend w jakimś nowym miejscu i zwieńczyć go porcją pobiegowych endorfin.
Tyle w temacie. Zobaczymy co będzie za rok i ile takich biegowych lat jeszcze przede mną.
Dziękuję za uwagę.
Marek B.