Plan na bieg był tak prosty, jak konstrukcja oscypka z żurawiną: przez 4 h przybijać piątki i starać się zapamiętać z trasy jak największą liczbę szczegółów. To miała być 4 h impreza. Na maksymalnej możliwej dawce endorfin.
MinÄ…Å‚em bramÄ™ i odwróciÅ‚em siÄ™, aby zrobić zdjÄ™cie. Od tej pory zaczÄ…Å‚em je robić regularnie. Gdziekolwiek nie spojrzaÅ‚em, pojawiaÅ‚ siÄ™ efekt „wow!”.
Zaczęło siÄ™ z wysokiego „C”, a wiÄ™c od tunelu, na którego koÅ„cu znajdowaÅ‚ siÄ™ most i jedna z najbardziej reprezentacyjnych dzielnic miasta. WbiegÅ‚em na niego chcÄ…c go pokonać prawÄ… stronÄ…. OkazaÅ‚o siÄ™, że podÅ‚oże byÅ‚o tak Å›liskie, że od razu wróciÅ‚em na lewÄ… część gdzie rozÅ‚ożono niebieskÄ… wykÅ‚adzinÄ™. Po wykÅ‚adzinie na moÅ›cie jeszcze w życiu nie biegÅ‚em. Ciekawe doÅ›wiadczenie.
 |
 |
 |
Pojawili się kibice, którzy od tego momentu nie dawali nam spokoju do samej mety. Dodam, że stali tak pomimo deszczu, który był miejscami intensywny.
Zacząłem przybijać piątki i rozglądać się dookoła. Chłonąć każdy centymetr trasy.
Gdziekolwiek nie spojrzaÅ‚em – coÅ› siÄ™ dziaÅ‚o.
Pierwszy km: 5:15 min.
Drugi km: 4:55 min.
Choć tętno było w normie, a ja czułem się doskonale, było zdecydowanie za szybko. Jak tak dalej pójdzie, to zamiast z wynikiem w okolicy 4 h, skończę o pół godziny wcześniej. Nie o to mi przecież chodziło.
Zwolniłem tak, że 3-ci km wyszedł w 6:31 min. Z tym, że tam pojawił się teatr ze słynnym banerem. Nie przeszkadzając pozostałym biegaczom, ustawiłem się na środku drogi i zacząłem robić zdjęcia.
 |
 |
 |
Trasa maratonu w Chicago to w zasadzie połączenie prostych, które są niekiedy długie aż na 4 km.
Wkrótce po minięciu ww. teatru, skręciliśmy w prawo.
Trafiliśmy na jedną z nich.
Nie jestem fanem tego typu odcinków. Zazwyczaj kojarzÄ… mi siÄ™ z monotoniÄ… i odganianiem myÅ›li pokroju: „Zwolnij! Nie dasz rady!”. Tutaj nie byÅ‚o o tym mowy.
Wiwatom i oklaskom nie było końca. Niejednokrotnie nadrabiałem trasę, aby przybić po piątce dzieciom, które ustawiły się w tak niefortunnym miejscu, że mało kto tam docierał.
Na końcu prostej trafiliśmy do Parku Lincolna. Pamiętam, że tam padało chyba najmocniej.
No i ten wiatr, który wzmógł się, gdy tylko zostawiliśmy za sobą większe zabudowania.
 |
 |
 |
Kolejne kilometry szły zgodnie z planem, a więc w okolicy 5:25-5:30. To nadal nieco za szybko niż bieg na 4 h (wtedy tempo na km. musi wynosić 5:40 min.), ale o wiele wolniej, niż sam początek.
Oznaczenie 10 km. minÄ…Å‚em w czasie 56:14 min.
Wziąłem pierwszy żel.
Jako ciekawostkę podam, że trasa przebiega przez 29 dzielnic. Przez znaczną część przemyka się nie wiedząc, że właśnie wbiegło się do nowej. Jest jednak kilka bardzo charakterystycznych punktów na mapie Chicago.
2 komentarze
To słabo patrzyłeś za Polakami 😀 Ja na całej trasie spotykałem, z 20-30 grup z Polską flagą spokojnie spotkałem 😛
No to nie wiem gdzie miałem się jeszcze spoglądać 😉
Musieli mnie po prostu unikać. Gdy Ty biegłeś to wyciągali flagi przed Twoim nosem 🙂
Inaczej być nie mogło.