Mattoni Olomouc Half Marathon 2016 – 25.06.2016 r.

O 19:00 rozległ się strzał startera. Taktyka była następująca: dostosować prędkość do panujących warunków atmosferycznych i starać się zakończyć bieg w przedziale czasowym 1:30:00 – 1:45:00. W teorii wszystko się zgadzało. Co z tego, skoro od samego początku nogi za mocno mnie poniosły, a pierwszy km zrobiłem w czasie 4:11 min/km? Łudziłem się, że jakoś się to ułoży. No jakby to napisać – nie udało się. Popełniłem wiele podstawowych błędów i z każdym krokiem zbliżałem się do nieuchronnej przerwy w dostawie prądu.

Trasa w tym roku była nieco inna niż ostatnio. To znaczy przebiegało się przez te same rejony, tylko że tym razem kierunek biegu uległ zmianie. Wydaje mi się, że dzięki temu było ciekawiej. Fragmenty z najmniejszą ilością kibiców (o ile w ogóle można o takich mówić) pojawiły się w pierwszej części. Jeżeli ktoś miał kryzys na drugiej połówce, to mógł go zażegnać przy pomocy setek gardeł i dłoni. Te pierwsze krzyczały i dopingowały. Dłonie były natomiast od tego, aby żywiołowo dla ciebie klaskać, albo też wystawione – czekały na przybicie piątki.

Wspominałem to już z tysiąc razy, ale powtórzę po raz kolejny – kibice w Ołomuńcu są po prostu niemożliwi! To co działo się na trasie znowu mną pozamiatało. W słońcu było gorąco, a ludzie tak sobie stali i klaskali i klaskali i krzyczeli i klaskali… Przez bite kilka godzin! To było coś nieprawdopodobnego. Wracając z medalem na szyi ludzie nadal dopingowali biegaczy. Było już ciemno, a oni przecież robili to już od kilku dobrych godzin.

Pierwszy kilometr zrobiłem w 4:11 min/km. Kolejne:

Każdy następny był niestety coraz wolniejszy. Z każdym krokiem biegło mi się coraz gorzej. Ku mojemu zdziwieniu był dopiero 3, a nie 19 km. To był dramat. Spojrzałem na pomiar tętna, a tam wynik w okolicach 193 unm przy tempie w okolicach 4:40 min/km. Tydzień temu podobny wynik miałem biegnąc blisko minutę szybciej.

Na 4-tym km skorzystałem z pierwszego stanowiska z wodopojem. Czekałem na nie jak na zbawienie. Chwyciłem kubki z wodą i gąbki, które od tej pory miały mi pomóc w dotarciu do mety. Już wtedy wiedziałem, że ten bieg jest już dla mnie skończony. Cholera jasna! Nawet nie minąłem znacznika z piątym kilometrem!

Nie byłem ani zły na siebie, ani na tropikalną pogodę. Wkurzało mnie tylko to, że od tej pory będę musiał bardziej skupić na przetrwaniu, zamiast na czerpaniu frajdy z tego biegu. Były momenty, w których przyspieszałem i przybijałem hurtowo z kilkadziesiąt „piątek”. Kosztowało mnie to jednak sporo wysiłku i po chwili musiałem wrócić do szybkiego marszu.

A propos momentów… Gdzieś na 8 km dostrzegłem po prawej duży stół, który był ustawiony zaraz przy jezdni. Siedziało za nim z sześciu chłopa. Każdy dzierżył duży kufel z piwem marki Pilsner Urquell. Pomyślałem – raz blogerowi śmierć! Podbiegłem do nich. Spojrzałem jednemu z nich głęboko w oczy. Wskazałem wzrokiem kufel, on uśmiechnął się pod wąsem, zrobiłem łyk i pobiegłem dalej. Za sobą zostawiłem kilkudziesięciu rozbawionych Czechów. Ich śmiech było słychać jeszcze z daleka.

Do połowy dystansu było jeszcze w miarę ok. Po 10-tym km otworzyła się puszka pandory. Kilometry zaczęły trwać w nieskończoność. Serio, czułem się jak na maratonie po tym słynnym 30-stym km. Cienia było jak na lekarstwo, a powietrze można było ciąć sekatorem.

Przed tabliczką z 14 km pojawił się ulubiony przeze mnie fragment: długa prosta z nawrotem na jej końcu. Był to jeden z najgłośniejszych momentów na trasie. Byłem przekonany, że kibiców będzie tam teraz mniej niż ostatnio. No bo słońce i gorąco. Komu chciało by się tam stać? Okazało się, że byłem w błędzie. Było tam równie intensywnie jak ostatnio!

Przybijałem piątki jak psychopata. Dostało się dzieciom, ich rodzicom, a także pewnej  starszej kobiecie na wózku inwalidzkim. Podbiegałem do osób, które zostały omijane przez pozostałych. Przynajmniej tak mogłem się im odwdzięczyć.