VII Szóstka Pogorii – 14.05.2017 r.

Pierwszy kilometr zrobiłem w 3:33 min. Postanowiłem więc nieco zwolnić. Wtedy biegło mi się jeszcze w porządku. Jedynym punktem odniesienia były plecy biegacza, który wystartował przede mną. Systematycznie zbliżałem się do jego zielonej koszulki. W pewnym momencie biegliśmy już koło siebie.

Tabliczki z oznaczeniem 2 km jakoś nie mogłem się doczekać. Biegłem, biegłem i biegłem, a tam cisza. Wreszcie jest! Czas: 3:45 min. Jeszcze „tylko” 500 m, nawrót i 2,5 km do upragnionego końca tej gehenny.

[zdj. Karolina Skotniczna]

Nawrót kosztował każdego kilka cennych sekund. Należało przecież zwolnić, wyhamować prawie do zera i znowu rozpędzić się do zakładanej prędkości.

Tabliczkę z oznaczeniem 3 km minąłem po 3:57 min biegu. Kilkaset metrów dalej pojawił się pierwszy znaczący kryzys.

Najwyższe zmierzone tętno wynosi u mnie 204 unm. Systematycznie zaczynałem się do niego zbliżać. Gdzieś na 3,6 km miałem do wyboru dwie opcje. Przejść do bardzo szybkiego marszu, aby wziąć łyk wody i nieco ochłonąć, albo biec dalej i w niedługim czasie osunąć się bezwładnie w pobliską kosodrzewinę zaliczając pierwszą dyskwalifikację w swoim życiu. Wolałem nie ryzykować, napiłem się więc i po chwili ponownie byłem na trasie.

[zdj. Karolina Skotniczna]

Dotarcie do tabliczki z „4 km” trwało po prostu w nieskończoność. Dawno na nic tak nie czekałem, jak na ten kawałek drewna wbitego w ziemię. Miejsce to oznaczało ostatnie 1000 m bólu i cierpienia. Minąłem je w czasie 4:06 min. Po raz pierwszy i ostatni przekroczyłem 4 min/km.

[zdj. Festiwal Biegowy]

No i zaczęło się. W głowie odliczałem kolejne centymetry do upragnionej mety. Tętno wynosiło już wtedy 203 unm. Zmęczenie zaczęło osiągać apogeum. Walczyłem o każdy oddech i każdy następny krok. W okolicy 4,37 km po raz kolejny musiałem odpuścić. Zwolniłem i ponownie się napiłem. Zacisnąłem zęby i po chwili wróciłem do biegu.

Ostatnie kilkaset metrów pamiętam jak przez mgłę. Wiem, że po prawej pojawił się budynek. Po lewej był zalew i ludzie krzyczeli. Ponoć również po lewej stała Ewelina z Magdą. Była też trójka przyjaciół. Ponoć.

[zdj. Krystian Wiatr]

Egoistycznie rzecz ujmując dla mnie liczyła się wtedy tylko i wyłącznie meta, która oznaczała dla mnie stan tzw. „werbung ende„. Chciałem się wreszcie zatrzymać i niczego nie musieć.

Zresztą zobaczcie sobie film w slow motion, który nakręcił mój przyjaciel Szymon (dobiegł do mety w znakomitym czasie: 23:41 min):

Jest też kilka zdjęć, w których wyglądam gorzej niż źle. Za wszystkie dziękuję Ewelinie, Lucynie i Izabeli. W życiu nie byłem tak obfotografowany przed metą.

Minąłem metę i tak jak stałem, zgiąłem się w pół, uklęknąłem i zacząłem dochodzić do siebie. Płuca i serce pracowały wtedy jeszcze na 100 % swoich możliwości. Nad głową usłyszałem głos jakiegoś dziecka: „Proszę pana, to już koniec”. Dawno nie oddychałem tak szybko. Dawno nie byłem tak diabelnie zmęczony.

Wynik: 19:13

Sprawdziłem później wykres tętna i te ostatnie metry zrobiłem przy 204 unm. Domyślam się, że przy 205 jest u mnie Walhalla i dłuższe L4.

Pogdybamy trochę?
Niestety nie udało mi się złamać 19 min, ale gdyby nie te 2 spacery w trakcie biegu, załapałbym się do pierwszej 10-stki w klasyfikacji OPEN z wynikiem co najmniej 18:59 min (startowało 391 osób). Z drugiej strony, gdybym nie przeszedł do marszu, to może w ogóle nie dobiegłbym do mety. Tylko, czy w ogóle jest sens gdybać? Stało się to, co się stało. Mogę jedynie wyciągnąć wnioski, o których istnieniu wiedziałem już na długo przed biegiem. Marzę o złamaniu 19:00 min? Nie pozostało mi nic innego jak skupić się na jakimś konkretnym treningu. Bez niego znowu mogę zaryzykować i nic z tego nie mieć. Najważniejsze, że jest o co walczyć i postaram się to zrobić w przyszłym roku.

Mimo wszystko i tak jestem niesamowicie zadowolony z wyniku. Nie biegam interwałów i żadnych innych szybszych jednostek treningowych. Nie przygotowywałem się do złamania 19 min. Bardziej skupiałem się na połówkach i maratonach, a do nich trenuje się przecież zupełnie inaczej.

Jak oceniam bieg?

Szóstkę Pogorii organizuje Stowarzyszenie Pogoria Biega. Widać, że znają się na rzeczy i bynajmniej nie jest to firma XYZ, której zależy tylko i wyłącznie na kasie pochodzącej ze sprzedaży pakietów startowych.

Impreza była bardzo dobrze zorganizowana. Wszystko przebiegło bez najmniejszego problemu. Odgrodzono nawet część parkingu, aby zapewnić miejsce do przeprowadzenia rozgrzewki. Mała rzecz, a cieszy.

W przyszłym roku postaram się tam ponownie wystartować. Wiem, że jeżeli zależy mi na szybkiej piątce z atestem to nie muszę daleko szukać.

Dąbrowo Górnicza! – chyba znowu się zobaczymy.