Bank of America Chicago Marathon 2018 – 07.10.2018 r.

W sobotę odbył się bieg na 5 km. Od razu po śniadaniu poszedłem więc na trasę aby pokibicować zawodnikom. No i kogo spotkałem przed windą pewnego hotelu w samym sercu Chicago?

Galena Ruppa – ubiegłorocznego zwycięzcę maratonu w Chicago.

To może teraz trochę o pogodzie?
Ta przez 4 dni w Chicago była podobna. W ciągu nocy padał deszcz, by nad ranem przestać. Tak samo było w dzień biegu.

Przyznano mi pierwszą falę i strefę E. Biegłem więc w pierwszym rzucie, a więc o godz. 7:30.

Śniadanie w hostelu można było zjeść od godz. 6:00. Wydawało mi się, że mimo wszystko mogę nie zdążyć. Kupiłem więc zawczasu napój, a także kanapkę z indykiem, którą upuściłem na chodnik.

Ubrałem się w stary dres i pelerynę.
Bardziej gotowy być nie mogłem.

W strugach deszczu i ciemnościach, poszedłem na start.

O dziwo, choć na zegarze była 5:42, wcale nie było zimno. Przeszkadzać mogły jedynie opady.

Po przekroczeniu bramki bezpieczeństwa skierowałem się w stronę depozytu. Oddałem swoje rzeczy, po czym schroniłem się pod dachem jednego z budynków. Na całe szczęście deszcz przestał padać. Z minuty na minutę robiło się coraz jaśniej.

Odnalazłem swoją strefę „E” i po chwili stałem już w środku.

Podszedł tam do mnie pewien Polak, który od kilkunastu lat mieszka w Chicago. Po akcencie od razu poznałem, że to góral z pod samiuśkich Tater. Zresztą wcale się z tym nie krył. Dla niego był to 10 maraton w Chicago. Spytałem więc o kilka rzeczy. M.in. o polskich kibiców. Odparł, że na trasie nie ma ich za wielu. Powiedział, że na festiwal oscypka są w stanie zjechać w liczbie przekraczającej 20 tys., ale maraton? Jakoś nie jest im po drodze.

Krótko po godz. 7:30, poprzedzające mnie fale zbiły się w jedną.
Wolnym krokiem zaczęliśmy spacer w stronę startu.

Wiedziałem, że będzie fajnie.
Nie sądziłem jednak, że aż tak!