Close Menu
    Facebook X (Twitter) Instagram
    Facebook Instagram YouTube
    drogadotokio.pl – Blog o bieganiu
    • Relacje
      • Starty
      • Treningi
    • World Marathon Majors
      • Boston Marathon – 2023 i 2024
      • Virgin Money London Marathon – 2019
      • Bank of America Chicago Marathon – 2018 i 2022
      • TCS New York City Marathon – 2017 i 2019
      • Tokyo Marathon – 2015
      • BMW Berlin Marathon – 2013 i 2021
    • RunCzech
    • Testuję
    • Teksty
    • Tablica wyników
    • Więcej info
      • FAQ
      • Media
      • O mnie
      • Współpraca
    drogadotokio.pl – Blog o bieganiu
    Jesteś tutaj:Home»Relacje»II Półmaraton Gęstwinami Murckowskimi – 02.07.2022 r.

    II Półmaraton Gęstwinami Murckowskimi – 02.07.2022 r.

    0
    By Marek on 11 lipca 2022 Relacje

    W 2021 roku wziąłem udział w Półmaratonie Gęstwinami Murckowskimi. Ciekawa i wymagająca trasa plus znakomita organizacja spowodowały, że wkrótce po odebraniu medalu stwierdziłem, iż w przyszłym roku muszę to powtórzyć. Na początku lipca 2022 roku ponownie zaszyłem się więc w murckowskiej gęstwinie. Zważając na kleszcze i inną gadzinę, dzielnie walczyłem z licznymi podbiegami, kałużami i leśnymi duktami. Czy było równie fajnie? Czy pogoda dopisała? No i czy po biegu musiałem kupić Octanisept i maść na leczenie ran? I nawet gdy piszę te słowa, to zamiast chodzić, powłóczę kuśtykając? Zapraszam na skrót najważniejszych wydarzeń.

    Po odbiór pakietu udałem się w dniu biegu. Niedługo po godzinie 9:00 zaparkowałem na niewielkim parkingu, który znajdował się nieopodal lodowiska w Parku Murcki. Pamiętam, że rok temu parking – z każdą kolejną minutą – coraz bardziej się zapełniał. Wolałem więc być wcześniej, niż później szukać wolnej przestrzeni. Takie to już moje zboczenie, że zawsze jestem sporo przed czasem.

    Spryskałem kończyny preparatem odstraszającym komary, po czym skierowałem się w stronę niewielkiej polany. To właśnie tam rozstawiono kilka namiotów. W jednym z nich odebrałem pakiet.

    Co znalazłem w papierowej torbie?

    Numer startowy, zwrotny chip, kukurydziano-czekoladowy baton (?), wodę mineralną, a także fajny – zielony pasek na numer startowy. Wszystko ładnie z powrotem zapakowałem i udałem się do samochodu, w którym obejrzałem kilka zaległych filmów na YouTube.

    Start zaplanowano na godzinę 11:00. Kwadrans po 10:00 rozpocząłem więc długi ceremoniał związany z przygotowaniem do startu.

    Na pierwszy ogień poszedł wybór obuwia. W nocy padał deszcz. Obawiając się sporych kałuż i błota, wybrałem wariant z agresywnym bieżnikiem. Koniec końców okazało się, że spokojnie poradziłbym sobie w wysłużonych, asfaltowych Asicsach, a sięgnięcie po markę Kalenji, to był najgorszy z możliwych wyborów.

    Przymocowałem numer i zacząłem zmierzać w stronę startu. Ponownie, jak w zeszłym roku, aby dotrzeć do bramy startowej, trzeba było pokonać tunel pod Drogą Krajową numer 86. Po jej drugiej stronie trafiłem na sporą grupę biegaczy.

    Porozmawiałem z kilkoma z nich, po czym zabrałem się za rozgrzewkę. Jeszcze kilka dni temu w ogóle nie byłaby mi potrzebna. Było tak cholernie gorąco, że nie dało się wytrzymać. W dzień startu było już o wiele chłodniej. Jedyne moje zmartwienie było związane z wilgotnością, która ponoć hulała wśród drzew, mchu i paproci. Tak oświadczył mi jeden z organizatorów, gdy spytałem go o to, jak po nocnej ulewie wygląda trasa.

    Przed godziną 11:00 ustawiłem się w pierwszej linii.

    Chwilę później padł strzał startera, a ja pognałem przed siebie.

    [zdj. Anna Wołoch]

    Jaki miałem plan na bieg?

    W zeszłym roku, dosyć dla mnie niespodziewanie, zająłem 8 miejsce w klasyfikacji OPEN. Przy okazji prawie złamałem 1:30 h. W tym roku chciałem poprawić ten wynik. Pacemakera w Garminie ustawiłem więc na tempo 3:55 min/km, a co będzie, to będzie. Przecież powinno być ok? Skoro tak ładnie mi szły ostatnie biegi. Prawda, że tak będzie? Prawda to?!

    No… jakby Ci to napisać Marku – nie, nie będzie 😉

    Pamiętałem, że na początku trasy jest w miarę z górki i przy okazji niezwykle wąsko. Ostatnio bieg zaczynałem z jakiegoś trzeciego czy czwartego rzędu. Właśnie z uwagi na ten fakt, na samym początku miałem spore problemy z przyspieszeniem. Za żadne skarby nie byłem w stanie wyminąć wolniejszych biegaczy. Tym razem chciałem tego uniknąć.

    [zdj. FB Namalowałem Obiektywem]

    Po pierwszych kilkudziesięciu metrach skręciliśmy w lewo i zamiast asfaltu, mieliśmy pod nogami leśną ścieżkę. Tak miało pozostać przez następne 20 kilometrów.

    Garmin oznajmił, że pierwszy kilometr pokonałem w czasie 3:54 min. W dalszym ciągu zajmowałem pierwszą pozycję. Doskonale zdawałem sobie jednak sprawę, że za moimi plecami czają się zdecydowanie mocniejsi zawodnicy. To była jedynie kwestia czasu, kiedy zostanę przez nich wyprzedzony. Psychicznie byłem więc na to przygotowany.

    Stało się to tuż przed oznaczeniem drugiego kilometra (czas: 4:08 min.). Choć moje tempo nie było jakieś zabójczo szybkie, wszak wynosiło zaledwie 4:10-4:15 min/km (miejscami nawet wolniej), mocno dawało o sobie znać wysokie tętno. W okolicy tego 2-ego kilometra wynosiło już 185 bpm, a to niestety nie było wszystko, na co było je stać.

    [zdj. Grzegorz Klejszta]

    Postanowiłem zwolnić. Cichy zabójca, jakim była dla mnie wysoka wilgotność, wkrótce mogła zebrać swój plon. Osunąłbym się gdzieś w paprocie i tyle byłoby ze mnie pożytku. Żona Ewelina sama została by z kredytem na mieszkanie, a na tym mi przecież nie zależało.

    3 km – 3:47 min
    4 km – 3:54 min
    5 km – 4:07 min

    Kilka pierwszych kilometrów w zasadzie tylko i wyłącznie prowadziło w dół. Były co prawda momenty w postaci delikatnych pagórków, ale zaraz za nimi znowu można się było rozpędzić. Pamiętając trudy trasy z zeszłego roku wiedziałem, że najlepsze będzie dopiero przed nami. Z wiśnią na torcie, w postaci słynnego podbiegu na dwudziestym kilometrze.

    [zdj. Małgorzata Wyśnik]

    Niedługo po minięciu 6-ego kilometra, przed oczami wyrosła długa prosta, na której końcu znajdował się pierwszy punkt odżywczy. W dół zbiegałem ile sił w nogach rozpędzając się do tempa 3:50 min/km. Na wzniesieniu nie było już tak kolorowo, bo tempo wzrosło do 5:45 min/km.

    Zanim schłodziłem szyję wodą, po prawej stronie wypatrzyłem Agnieszkę Gortel-Maciuk, którą – kilka lat temu – miałem przyjemność poznać w Ołomuńcu. Biegliśmy tam w znakomitym półmaratonie, którego relację znajdziecie w tym miejscu.

    6 km – 4:12 min
    7 km – 4:42 min

    Na szybko zapodałem jej niusa, że w Gdańsku udało mi się złamać 3 godziny. No bo czymże innym chwalę się od kilku miesięcy?!? 😉 Pogratulowała mi, po czym zniknąłem jej za zakrętem. Tętno dobiło do 187 bpm.

    [zdj. Anna Wołoch]

    Okazało się, że jakby cierpień związanych z wysokim tętnem było mało, to od jakichś czterech kilometrów czułem coraz mocniejszy ból stóp. Tak idealnie na środku, od wewnętrznej strony.

    Zaraz zaraz… przecież to są te buty, które potrafią obetrzeć do mięsa! Biegam w nich tak rzadko, że kompletnie zapomniałem o ich kontuzjogennych właściwościach. Z każdym krokiem czułem coraz większe pieczenie. Nie chciałem jednak odpuszczać i w dalszym ciągu znajdowałem się w przedostatniej strefie tętna mocno prąc do przodu.

    1 2
    gęstwinami katowice kros murckowskimi półmaraton
    Share. Facebook Twitter Pinterest LinkedIn Tumblr Email

    Więcej podobnych tekstów? Proszę bardzo:

    III Siemianowicki Bieg „Śladami Wojciecha Korfantego” – 27.04.2025 r.

    XII Bieg Wiosenny w Parku Śląskim – 22.03.2025 r.

    Siemianowicka Piwna Mila 2024 – 12.10.2024 r.

    Leave A Reply Cancel Reply

    • Polub
    • Obserwuj
    Facebook
    Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons
    Marek - drogadotokio.pl
    4 dni temu
    Marek - drogadotokio.pl

    @obserwujący wiem, że nikt nie pytał i to ja dzwonię, ale chciałem tylko napisać co tam u mnie 💃🕺

    Będzie długo, bo też ostatnio sporo się dzieje.

    Tak w skrócie:
    1) 24 doba bez biegania 🙅‍♂️
    2) 6 doba bez bólu takiego w skali 6-11/10 (od kilku dni jedynie 1-2/10) 😍
    3) +1,5 kg na plusie <3

    Na rezonansie wyszła masywna (6 mm) przepuklina krążka mk L5/S1, która uciska nerw rdzeniowy S1 i która jest w części oderwana od reszty. To właśnie z tego powodu w dalszym ciągu mam niedowład lewej nogi. Na piętach chodzę jak balerina, ale na palce lewej stopy za cholerę nie mogę się podnieść. I tak szczerze, to niedowład tej nogi martwi mnie najbardziej.

    Wczoraj zrobiłem badanie EMG. Na całe szczęście nerw w dalszym ciągu działa. Jest jedynie osłabiony.

    Drogi są dwie:
    1️⃣ brak zabiegu + rehabilitacja = czas na wchłonienie się oderwanego fragmentu to 6-9 miesięcy. Tutaj pojawia się ryzyko, że jeżeli nerw będzie w dalszym ciągu uciskany, to spowoduje to dalsze problemy ze stopą.
    2️⃣ zabieg laparoskopowy, który polega na usunięciu oderwanego fragmentu przepukliny i natychmiastowe odbarczenie uciśnionego nerwu.

    Po konsultacji z kilkoma specami z zakresu ortopedii, traumatologii i neurochirurgii wybieram bramkę numer dwa. Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu będę już coś więcej wiedział i że szybko będę się mógł położyć na stół.

    A później z niego wstać,
    zabrać się za rehabilitację
    i tu do Was wrócić <3

    Poczekacie? 😏
    ... Więcej...Mniej...

    @obserwujący wiem, że nikt nie pytał i to ja dzwonię, ale chciałem tylko napisać co tam u mnie 💃🕺

Będzie długo, bo też ostatnio sporo się dzieje.

Tak w skrócie:
1) 24 doba bez biegania 🙅‍♂️
2) 6 doba bez bólu takiego w skali 6-11/10 (od kilku dni jedynie 1-2/10) 😍
3) +1,5 kg na plusie
    Zobacz na FB
    · Podziel się
    Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email
    View Comments
    • Likes: 35
    • Shares: 0
    • Comments: 15

    Skomentuj na FB

    Zdrowia!

    Zdrowia życzę! I szybkiego powrotu do zdrowia! Trzymaj się!

    Miałam operację kręgosłupa szyjnego bo umie rozwartwienie również uciskało na nerw ale ręki, ciągły ból, po operacji jak ręką odjął. Ze swojego doświadczenia polecam Stocera w Konstancinie mega zawodowcy. Szybkiego powrotu do zdrowia. !

    Ale, że zamierzasz wrócić i znowu nas nawalać zdjęciami z NY czy innego Tokio? No dooobra... 😉 A tak serio to idź na zabieg, rehabilituj, trenuj, wracaj do pełni sił! 👊

    Powrotu do zdrowia Marku

    Pewnie to mało interesujące, ale…. W 2024 miałam odbarczanie nerwu łokciowego, a teraz od 3 marca wracam do sprawności po zerwaniu ACL na nartach i kilku innych „drobiazgach”. Idzie wolno ale IDZIE. Dziś np pierwszy raz na orbitreku 🙂 Życzę wytrwałości!

    To życzę szybkiego powrót do pełni zdrowia. Ze swojej strony mogę polecić dobrego fachurę 👌 neurochirurga też biegacza, ale rozumiem że za dużo konsultacji to też chyba nie za dobrze 👍

    Zdrowia i szybkiego powrotu na biegowe ścieżki!

    Ojej .. taki młody...😉 Tak mi mówili kiedyś w kolejce w Centrum Onkologii 😆 Zaopiekuj się sobą,ciało jest mądre pamięta, formy nie stracisz, 1,5 kg to może być błąd pomiaru! Rób swoje i do przodu...jakoś licho bez tych weekendowych wybiegan o poranku...robiłam kawę patrzę kurcze Ci już podbiegali 🙂

    Może warto pomyśleć o jakimś przystojnych chiropacie który cię ponastawia tam i uwdzie. U mnie się sprawdza taki zabieg. Ja mam dyskopatię L5/S1, wielopoziomową dyskopatię TH w piersiowym oraz początkowe zwyrodnienie w szyjnym. Regularnie mnie koleś nastawia i jakoś kuśtykam. Był początkowo moment ucisku na rdzeń ale mi pomogło.

    Zdrówka i szybkiego powrotu do biegania

    Bądź dzielny! Będzie dobrze! Powstaniesz jak feniks z popiołów💪💪💪💪

    🤞🏻 Jak już wrócisz do aktywności, to pamiętaj – 80% treningu to ma być “naprawianie i konserwacja zawieszenia”, a tylko 20% to “szaleństwo na asfalcie” 😉 Zrób to porządnie, żebyśmy znowu mogli razem cisnąć – bez kontuzji! Dbaj o siebie i do szybkiego zobaczenia na szlaku! #poczekamy

    Zdrowia życzymy ❤️

    Współczuję

    View more comments

    Load more
    Instagram
    Polecam

    Copyright © 2014-2023 Drogadotokio.pl

    Type above and press Enter to search. Press Esc to cancel.