14. PKO Cracovia Maraton – 19.04.2015 r.

Na 21 km rozpoczęła się druga pętla. Już wtedy czułem, że coś jest nie tak. Tętno było nieco wyższe i aby utrzymać je w granicach 175 uderzeń na minutę, musiałem nieco zwolnić. Pojawiły się Błonia. Tym razem nie było już jednak tak kolorowo, jak ostatnio. Proste ciągnęły się w nieskończoność. Zapewne przyczyniło się do tego przerzedzenie wśród biegaczy. Nie biegłem już w zwartej grupie, w której nieco łatwiej pokonywało mi się kolejne kilometry.

25 km zrobiłem w czasie 2:02:31 i to był ostatni raz, kiedy zajmowałem miejsce w ósmej setce (dokładnie – 836). Z każdym metrem było coraz gorzej. Zacząłem słabnąć i prędkość, która jeszcze chwilę temu nie robiła na mnie żadnego wrażenia, nagle zaczęła być odczuwalna. Utrzymanie tempa w okolicach 5 min/km wymagało coraz większego skupienia. Już wtedy wiedziałem, że złamanie 3:30 h będę musiał zostawić na kolejny bieg.

Przed wybiegnięciem z alei Marszałka Ferdynanda Rocha, kilkadziesiąt metrów za znacznikiem 30 km, znajdował się punkt odżywczy. To właśnie zaraz za nim, pierwszy raz tego dnia, przerwałem bieg i przeszedłem do szybkiego marszu. Wiedziałem, że od tego momentu rozpoczyna się mozolna walka z samym sobą, aż do samej mety. Przeszedłem w tryb nordic walking, tylko jakoś brakowało mi kijków. Było mi żal, że będzie to trwało, aż 12 km. Na maraton nie jedzie się przecież po to, aby później wspominać gehennę związaną z pokonywaniem ostatnich kilometrów.

30-ty km pokonałem w czasie 2:29:45 zajmując miejsce o numerze 1085.

Na 32 km znowu pojawili się bębniarze. Robiłem wszystko, aby z powrotem wrócić do gry. Na przemian biegłem i maszerowałem. Postanowiłem, że jak już mam skończyć maraton spacerem, to zrobię to w szybkim tempie.

Zaraz za bębniarzami pojawiła się kolka, którą doniosłem prawie do samej mety. W sumie nie targały mną jakieś większe skurcze. Czułem się po prostu słabo i najzwyczajniej w świecie brakowało mi siły. Mijało mnie coraz więcej biegaczy. Na 35 km zameldowałem się z czasem 3:02:28. Uwaga, uwaga! Zająłem 1411 miejsce. Było coraz gorzej.

Przed 38 km, po raz kolejny wyrósł przede mną most Kotlarski, który dokończył dzieło zniszczenia. Zaraz za nim znajdował się zbieg. Znowu biegłem! Ale zaraz zaraz – górka się skończyła. Czas na spacer!

Myślałem, że most Kotlarski będzie najgorszy. W klasyfikacji generalnej wygrały z nim jednak mocne porywy zimnego wiatru. Tak zaraz przy Wiśle i tak zupełnie mocno i chamsko w twarz. W tym momencie spaceru było coraz więcej. Z nadzieją wyczekiwałem kolejnych tabliczek z kilometrami. Starałem się biec, ale nie robiłem tego za wszelką siłę. Życiówki i tak już nie zdobędę, więc nie zamierzałem zajechać się na amen. Tak sobie szedłem i myślałem, dlaczego tak to się skończyło.

Odpowiedź jest dosyć prosta:
1. Zbyt mały miesięczny kilometraż – o moich 2 ostatnich miesiącach możecie przeczytać -> tutaj (luty – 134 km, marzec – 184 km)
2. Mało długich wybiegań – szczególnie za sprawą wyjazdu do Japonii, a także z uwagi na start w XII Półmaratonie Marzanny.
3. Brak w treningu biegów z narastającą prędkością, przebieżek, interwałów czy ćwiczeń związanych z siłą biegową.
4. Zdaje się, że zbyt optymistycznie podszedłem do złamania 3:30 h po tym, jak kilka tygodni wcześniej, udało mi się zejść poniżej 1:30 w półmaratonie.

Wróćmy może jednak do retransmisji z najważniejszych wydarzeń tego dnia. Bo Wy sobie tutaj czytacie, a ja nadal idę wzdłuż Wisły…

Pojawił się znacznik 40 km, który minąłem z czasem 3:36:47 (1411 miejsce). Postanowiłem, że od teraz będę już tylko biegł. Ostatnie 2 km i 195 m starałem się rozbić w głowie na mniejsze odcinki, aby sprawniej to poszło. Ostatni zakręt i prosta prowadząca do Rynku Głównego. Przed metą odnalazłem Ewelinę i pognałem do mety.

Czas: 3:50:37. Medal.
Wreszcie mogłem odpocząć.

Oprócz w/w czasu istotne jest moje miejsce w klasyfikacji OPEN: 1880. Dodam, że jeszcze na 25 km byłem 836. Przez ostatnie kilometry (jakkolwiek romantycznie to nie zabrzmi) przeleciało mnie ponad 1000 osób. Był to chyba jeden z bardziej spektakularnych upadków w trakcie tego maratonu. 1000 osób na wszystkie 4581, które dobiegły do mety? Liczba niestety robi wrażenie.Jakaś pomaratońska puenta? Proszę bardzo.

Kilka sekund po przekroczeniu linii mety postanowiłem, że zrobię wszystko co w mojej mocy, aby podobna sytuacja już się nie powtórzyła. Do następnego maratonu zamierzam się lepiej przygotować i wyeliminować błędy, które wskazałem w punktach 1-4. To był mój 2 maraton w tym roku, a 8 w całym moim życiu.

Gdyby nie tokijska życiówka, to zapewne przez kilka tygodni miałbym nos podniesiony na kwintę. Maraton w Japonii był maratonem idealnym od pierwszego, do ostatniego kilometra. Wiem już, że dystans 42 km i 195 m da się przebiec właśnie w taki sposób – z uśmiechem na ustach i bez jakiejkolwiek chwili słabości. Mam nadzieję, że uda mi się to powtórzyć w trakcie kolejnego biegu. Półmaratony mam już mniej więcej opanowanie. Maratonu muszę się jeszcze nauczyć.

Na koniec chciałbym pogratulować Pawłowi Furmanowi, który na mecie zameldował się z czasem: 3:48:07 – po raz pierwszy łamiąc 4 h.

Jak oceniam bieg?

Plusy:

Minusy:

[shareaholic app=”share_buttons” id=”10261725″][shareaholic app=”recommendations” id=”10261733″]