I Rudzki Półmaraton Industrialny – 01.08.2015

Wszystko zaczęło się gdzieś po 4 km. W pewnej chwili poczułem nagły i równie intensywny ból brzucha. Pomyślałem, że może zaraz mi przejdzie. Cały dzień coś jadłem, a teraz gnam przed siebie. To chyba naturalne, że czasami można przez chwilę poczuć jakiś dyskomfort? Przed biegiem dobrze się rozgrzałem. O co więc może chodzić?

Z każdym następnym kilometrem było coraz gorzej. Ból nie ustępował.  Moje myśli zaczęły krążyć wokół chęci skorzystania z toalety. Szybki risercz: stoi kilka kabin zaraz za linią mety. Spróbuję dobiec! Mijam kolejnych biegaczy:
4 km – 4:12
5 km – 4:11
6 km – 4:08
No… jakby to powiedzieć… nie dobiegłem :/

Z kabiny udało mi się skorzystać dopiero po 7 km. To był drugi nieplanowany postój tej nocy. Okazało się, że nie ostatni.

Trzeci raz musiałem skapitulować na 9 km. To było zaraz przed podbiegiem. Po tym jak wyszedłem z zarośli, nie miałem już tej werwy, co jeszcze kilka kilometrów wcześniej. Cały czas coś się we mnie kotłowało. Gdy tylko było lepiej – przyspieszałem do tempa ok. 4:10-4:20 min/km. Gdy było gorzej – szybko zwalniałem, a w najważniejszych momentach musiałem przechodzić do marszu.

Wiecie, że nawet nie byłem zły? Ta cała sytuacja po prostu rozwaliła mnie na łopatki i zamiast rzucać mięsem, jaki to jestem biedny i nieszczęśliwy, zacząłem się z tego śmiać. Czy w trakcie imprezy inauguracyjnej ktoś mógłby ze mną wygrać na ilość postojów? Nie sądzę… Już wtedy czułem się jak zwycięzca!

Przed drugim okrążeniem odnalazłem Ewelinę, której pokazałem, że już 3 razy musiałem wciskać pauzę na garminie. Przede mną ostatnie 7 km. Łudziłem się, że uda mi się je przebiec. Wbrew pozorom miałem jeszcze siłę i gdy tylko było mi lepiej, parłem do przodu jak lokomotywa mijając kolejnych biegaczy.

Na 16-tym km znowu musiałem się udać na tzw. stronę. Było to prawie w tym samy miejscu, w którym byłem na 3 postoju. Znajome miejsce – znajome krzaki. Nie sądziłem, że jeszcze tam wrócę.

Po powrocie na trasę nogi miałem już jak z waty. Niestety, od razu czekał mnie podbieg. O dziwo nawet sobie z nim poradziłem. Żołądek na chwilę się uspokoił. Niestety tempo siadło na ok. 5:20 min/km. Nie ono było jednak najważniejsze. Chciałem już być na mecie, a obawiałem się piątego postoju. Po nim bym się już chyba nie pozbierał. Z latarkami musiałoby mnie szukać pół miasta.

Po 19 km znajdował się punkt z wodą. Pamiętam, że wtedy szedłem najdłużej. Ludzie mijali mnie i głośno dopingowali: „Dajesz!”, „Już niedaleko!”. Nie pozostało mi nic innego, jak z szybkiego marszu przejść w szybszy trucht. Na 20-tym km poznałem dwójkę biegaczy. Doczepiłem się do nich i chwilę pogadaliśmy. Zwiększyłem tempo i zostawiłem ich nieco w tyle. Zaraz przez metą zaczęli mnie wyprzedzać. Powiedziałem im: „….że teraz to już was nie zostawię”. Zrobiło się romantycznie.

Jeden z nich chwycił mnie za dłoń. Chwyciłem go i ja. Okazało się, że oni też trzymali się już za ręce. Biegliśmy tak w trójkę przez kilkadziesiąt metrów. Widząc to Ewelina osłupiała. Od dobrej godziny walczę z żołądkiem, a teraz biegnę za ręce z dwójką nieznajomych biegaczy 😉

Ostatnie kilka metrów. Były jeszcze siły na szybki sprint.
META!

Czas: 1:46:56

Wynik? Moim zdaniem jak na marsz, marszobieg i cztery postoje – rezultat godny zapisania w annałach sportu! Przez chwilę bałem się, że ciężko będzie mi złamać 2 h. Prawdę mówiąc nie wiedziałem na jaki czas biegnę. Po czwartej toalet-pauzie zapomniałem włączyć garmina. Nawet nie wiem dlaczego w ogóle go wyłączałem. Zdaje się, że odwodnienie zrobiło swoje.

Zaraz po zakończeniu udaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy do domu. Nie miałem siły ani na posiłek, ani na nic. Chciałem się położyć. Spałem 10 h, co naprawdę rzadko mi się zdarza.

Ktoś krzyknie: „Po co się męczyłeś?”, „Głupiś?”, „Durnyś?”, „Po*e^*nyś?”.
Tak wiem, byłem mocno odwodniony i z medycznego punktu widzenia należało mnie położyć i nie przeszkadzać. Z punktu widzenia biegacza-amatora – ciężko byłoby mi się z tym pogodzić. Po wyjściu z Toi Toi’a na siódmym kilometrze nie byłem pewien czy w ogóle dotrwam do końca. Jakby na to nie patrzeć, przede mną były jeszcze 2 okrążenia. Wbrew pozorom kolejne kilometry jakoś szybko minęły. Gdyby ból brzucha się nasilił, doczłapałbym jakoś do mety i świat by się nie zawalił. Jednak ja naprawdę mogłem biec i były momenty, w których dobrze mi to szło. Na pewno nie zrobiłem niczego ponad swoje siły.

Jak oceniam bieg?

Plusy:
+ Fajna trasa. Mimo, że jest kilka podbiegów – wydawała się dosyć szybka.
+ Dużo kibiców
+ Stanowisko kibicowania rodem z PRL – genialna sprawa!

Minusy:
– Nieszczęsna mata na starcie! Albo niech będzie szersza, albo niech się koło niej pojawi coś więcej, niż nędzny, niewidzialny pachołek.
– Wąski finisz – 1 pas drogi dla finiszujących półmaratończyków, biegaczy na 7 km i zawodników nordic walking, był niewystarczający.

[info: zdjęcie rzędu kabin toaletowych pochodzi z tegorocznego maratonu w Krakowie]

[shareaholic app=”share_buttons” id=”10261725″]

[shareaholic app=”recommendations” id=”10261733″]