50. BMW Berlin Marathon – 29.09.2024 r.

Dotarliśmy do Placu Poczdamskiego.
Do mety miałem już zaledwie kilka kilometrów.

Na końcu długiej prostej rozpoczęła się seria zakrętów:

A jak tam moja czterdziestoletnia buzia? W dalszym ciągu uśmiechnięta i wypoczęta?
Chwyćmy się proszę wszyscy za ręce i to sprawdźmy:

Tak, chyba nic się nie zmieniło.

Po dwóch zakrętach w lewo pojawiła się tabliczka z oznaczeniem 41-ego km:

Potem jeszcze ciut w lewo i w prawo i oto ona!
Ostatnia prosta do mety!

Im byłem bliżej Bramy Brandenburskiej, tym bliżej byłem Magdy i Eweliny. Emocje serio zaczęły sięgać zenitu. To może właśnie dlatego wykonałem kolejne zdjęcie z wyciągniętym kciukiem:

Wiedziałem, że będą stały po lewej stronie. Mimo, że się ich tam spodziewałem, to z nadmiaru wrażeń i bodźców, byłem z lekka oszołomiony. Zresztą widać to idealnie na poniższym zdjęciu:

Ucałowałem je, po czym poprosiłem o zdjęcie, gdy przepięknie chwytam się za boki:

Spojrzałem na Garmina, a tam w dalszym ciągu był czas, który pozwalał mi na złamanie nie 3:40 h, nie 3:30 h, a 3:20 (!!!).

Cały ten niebieski dywan przebyłem w tempie 3:35 min/km.
A metę?

A metę proszę Państwa to ja pokonałem w czasie 3:19:52!

Ostatnia dycha trwała mniej niż 43 minuty. I to po pierwszej połowie, w której skupiałem się na robieniu zdjęć i przybijaniu piątek. Skąd ja miałem na to siły? Do tej pory szukam na to odpowiedzi.

Odebrałem – nie bójmy się użyć tego słowa – przepiękny medal:

Po czym ustawiłem się w kolejce po ponczo i worek z jadłem. Idąc do kolejki napiłem się jeszcze bezalkoholowego piwa, o którym wcześniej już wspominałem. Po tym wysiłku kubek był pusty, zanim zdążyłem to zarejestrować.

Czekając po ponczo odkryłem, że kurde… no… chyba jednak jest trochę zimno. Owinąłem się nim, a następnie poszedłem odnaleźć swoje dziewczyny w puncie zbornym. Miały na mnie czekać pod literą „B” jak „Bogdoł”.

Przebrałem się w suche ciuchy, po czym poszliśmy na dużą pizzę, makaron i pączki.
Kto pokonał choć raz maraton, ten wie jak dziwne smaki człowiek nachodzą zaraz po odebraniu medalu.

Kurde mol! Właśnie zdałem sobie sprawę z jednego: jakie z tego wyjazdu i biegu będą kiedyś fantastyczne wspomnienia. Mam nadzieję, że nie odbierze mi ich nawet Alzheimer.

Jak oceniam bieg?

Dla mnie to, co wydarzyło się w Berlinie, jest dziwotą w najczystszej postaci. Serio! Rozumiem, że pogoda sprzyjała i tego dnia wiele osób miało prawo do uruchomienia takiego oto dzwona:

Ale ja naprawdę od ponad roku biegam znowu swoje 3 x 20 km. Nie ma tam jakichś szybszych jednostek czy walki z grawitacją o poprawę siły biegowej. Skąd miałem siłę, aby tak przyspieszyć na koniec? Prawdopodobnie nigdy się już tego nie dowiemy.

Zadam sobie przy Was jedno – dosyć istotne pytanie: „Marku! Po cholerę tak pajacowałeś w pierwszej połowie? Przecież Ty byś tam złamał i 3 h. Odpisz. Pilne!”

Mocno się nad tym zastanawiałem, ale… to nie łamanie 3 h było dla mnie najważniejsze w Berlinie. Chciałem poczuć ten maraton mocniej, niż w trakcie ostatnich dwóch biegów. Chciałem podziękować kibicom za ich doping. Zrobić kilka zdjęć i pozbijać z tysiąc piątek. No i… ja to zrobiłem z nawiązką.

Później „trochę” mi się przyspieszyło i właśnie z racji tego, to był chyba jeden z bardziej satysfakcjonujących biegów w moim życiu. Czy to był bieg kompletny? W pewnym sensie jak najbardziej. Przez te nieco ponad 3 h przeżyłem wszystko to, na czym najbardziej mi zależało. Był czas na wygłupy i czas na porządną, maratońską walkę.

Czy, gdybym od początku cisnął na wynik poniżej 3 h, to na mecie pojawiłaby się czas 2:59:XX? Całkiem możliwe, że tak by się stało. Najważniejsze nie jest to, że ja tego tam nie osiągnąłem, a to, że czuję, że pomimo czterdziestki, w łamaniu 3 h nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa 😉

Jak oceniam tegoroczną edycję maratonu?

Moim zdaniem było zdecydowanie za tłoczno. To właśnie wyraz „tłok” odmieniałem w głowie przez wszystkie czasy i przypadku. Zresztą… zerknijcie na poniższą tabelę zaczerpniętą z Wikipedii:

W 2013 roku, kiedy to pierwszy raz biegłem w Berlinie, do mety dotarło 36,527 osób. W 2021 roku Berlin był pierwszym Majorem na świecie dla mas, który rozegrano po covidzie. Wtedy było nad wyraz pusto. No, a teraz? 54,062 to liczba, na którą organizator chyba nie do końca był przygotowany. I nie chodzi mi o kolejki do kas Adidasa na Expo, ale o czymś tak prozaicznym, jak dotarcie do swojej strefy startowej o zamierzonej porze.

W Berlinie pobito rekord świata w ilości maratończyków, którzy w jednej imprezie masowej dotarli bezpiecznie do mety. O kilkaset osób pobito rekord z maratonu w Paryżu. Rozumiem, że w trakcie tej odsłony chodziło o jeszcze mocniejsze podkreślenie wagi jubileuszu 50-tej edycji. Mocno liczę na to, że w kolejnych edycjach będzie tak o 10 000 osób mniej. Choć brzmi to komicznie, to przy 45 000 biegaczach powinno być znacznie luźniej.

Do Berlina pewno jeszcze kiedyś powrócę. Chociaż na razie – z uwagi na pierdyliard kolejek i masakryczny tłok – mam go dość, to wiem, że wkrótce mocno za nim zatęsknię.