Kilometr dalej wbiegliśmy na prostą łącząc się z maratończykami z pomarańczowej i niebieskiej strefy. Ile trwała prosta? „Jedyne” 8 km. Nie było widać jej końca. Jak dla mnie to mogła by tak trwać w nieskończoność. Było tak genialnie, że chciałem pobiec o wiele dłużej niż te regulaminowe 42 km.
W USA potrafią okazywać swój entuzjazm. Wiwatom i okrzykom nie było końca!
Tak sobie biegłem i starałem się jak najdokładniej zapamiętać te chwilę. Głowa latała to na jedną, to na drugą stronę jezdni. Zacząłem przybijać piątki i celebrować każdy centymetr trasy. To co jeszcze kilka lat temu było nie do pomyślenia, stało się faktem. Panie i Panowie -> biegnę w Nowym Jorku!
Przed 13-stym km skręciliśmy najpierw w lewo, a później w prawo. Wreszcie pojawiło się jakieś urozmaicenie. Dalej było tylko lepiej.
Słyszałem, że najciszej będzie w dzielnicy Żydowskiej. No i było. Czułem się tam jakbym cofnął się w czasie do co najmniej do XIX wieku. Cisza, spokój i dzieci zamknięte na jednym z balkonów, które wyglądały zza krat i nieśmiało nas dopingowały.
2 km później wróciła feta i tłuste bity z boom-boxów.
W okolicy 19-ego km wbiegliśmy do polskiej dzielnicy Greenpoint. Polskich flag było coraz więcej. Gdy tylko jakąś widziałem w oddali, to krzyczałem na całe gardło: „POLSKAAA!!!1”. Polscy kibice od razu włączali tryb turbo i przystępowali do jeszcze głośniejszego dopingu.
Na jednym z takich punktów Adam krzyknął, że musi się wrócić i zrobić sobie zdjęcie. Nie pozostało mi nic innego jak wejść mu w kadr. Wyszło z tego coś takiego:
Znacie takie uczucie, kiedy robicie coś, chociaż doskonale znacie negatywne tego konsekwencje? Wiecie, że stanie się najgorszy z możliwych scenariuszy?
Przed biegiem do pasa z bidonami włożyłem telefon, a także do worka śniadaniowego: tygodniową kartę na metro i kartę do hostelu. Jak tak to sobie wkładałem i zasuwałem zamek to od razu pomyślałem: „Zgubię to! Nie ma innej opcji”. Choć robiłem co mogłem skupiając się mocno przy wyjmowaniu telefonu, aby nie wyrzucić przy okazji worka z biletem i kluczem, stała się rzecz najgorsza – worek przepadł z jego zawartością. Jestem w 100% pewny, że stało się to właśnie przy robieniu w/w zdjęcia. Przewidziałem, że tak się stanie, więc tak szczerze, to nawet nie byłem zły z tego powodu. Na całe szczęście telefon przetrwał do samej mety.
„Chciałeś synu mostów? Oto one!” – taka myśl przeleciała mi przez głowę gdy wybiegaliśmy z Grennpointu. Przed nami wyrósł Most Pułaskiego:
 |
 |
 |
O dziwo energia nie opuściła mnie nawet na moment. Gdzieś na środku mostu pojawiło się oznaczenie połowy dystansu. Niestety do mety było już bliżej, niż dalej.
Dwa kilometry później pojawił się kolejny most. Tym razem padło na majestatyczny Most Queensboro, pod którym kilka dni wcześniej przechodziłem zwiedzając Wyspę Roosvelta.
 |
 |
 |
Dotarliśmy nim na Manhattan. Tą 6-km prostą, zapamiętam do końca swoich dni. Drapacze chmur w tle podbieg i setki tysięcy kibiców. Bajka!
Na końcu tej prostej pojawił się Most Willis Avenue – wbiegaliśmy do Bronxu. Pamiętam pewną Murzynkę, która stała na jego lewej stronie i żywiołowo nas dopingowała witając w swojej dzielnicy. Szybki zakręt w lewo i tłustych bitów było jeszcze więcej. Chcąc nie chcąc, biegnąc Mostem Madison Avenue, z powrotem znaleźliśmy się na Manhattanie. Zmierzaliśmy w stronę Central Parku, gdzie znajdowała się meta.
