ENDO_Podsumowanie 2016 r.

c) Nowa życiówka w półmaratonie.

Czasami jedzie siÄ™ na jakiÅ› bieg i bez żadnej przedstartowej presji – wyjeżdża siÄ™ z nowÄ… życiówkÄ…. Tak wÅ‚aÅ›nie byÅ‚o w moim przypadku. W trakcie II Rudzkiego Półmaratonu Industrialnego do mety dobiegÅ‚em w czasie: 1:28:49. Szok i niedowierzanie! PofaÅ‚dowana trasa, bieg wieczorowÄ… porÄ… (o wiele bardziej wolÄ™ startować rano) – jak to siÄ™ mogÅ‚o stać? Nie ważne. To byÅ‚ wyjÄ…tkowo udany start. Rok temu byÅ‚o zupeÅ‚nie inaczej.

d) „P” jak Pacemaker.

Napisałem do organizatora Biegu im. Wojciecha Korfantego z propozycją powołania pacemakerów. Zgodził się i tym samym zostałem pierwszym zającem w ponad dwudziestoletniej historii tego biegu (muszę to sobie wpisać w CV). Wraz z Przemkiem prowadziliśmy grupę na na 50 min.

Ogromna odpowiedzialność, ale także i ogromna frajda – tak mógÅ‚bym to podsumować. Móc wspierać swojÄ… grupÄ™, ale także mijanych biegaczy, byÅ‚o niezwykle fajnym i budujÄ…cym doÅ›wiadczeniem. Do powtórzenia!

e) „P” jak plaża.

Przebiegłem ponad 7 tys. km, ale żaden z nich nie odbył się na plaży. Nadrobiłem to w trakcie wakacji.

 Błoga cisza i równie błogi spokój. I jeszcze kilka fajnych zdjęć. Jest co wspominać.

f) Jedziemy z tym koksem! Umc umc baby! Umc umc umc!

Z uwagi na start w Poznaniu, ubiegÅ‚ym roku wyjÄ…tkowo nie mogÅ‚em wziąć udziaÅ‚u w trakcie PKO. Silesia Marathon. Co zrobiÅ‚em w zamian? PożyczyÅ‚em gÅ‚oÅ›nik, na pendrive’a nagraÅ‚em same taneczno-mobilizujÄ…ce szlagiery, ustawiÅ‚em siÄ™ w okolicach znacznika z 37 km i zrobiÅ‚em zÅ‚owieszcze zdjÄ™cie z rÄ™ki:

Przez kilka godzin dotknÄ…Å‚em wiÄ™cej ludzi niż w caÅ‚ym swoim życiu. Od przybijania „piÄ…tek” dÅ‚oÅ„ przybraÅ‚a purpurowy odcieÅ„. StraciÅ‚em gÅ‚os i wyczerpaÅ‚y mi siÄ™ baterie w mikrofonie. Cholernie zadowolony wróciÅ‚em do domu. SÄ…dzÄ…c po komentarzach, chyba siÄ™ udaÅ‚o.

Epilog.

Tak się składa, że w 2016 r. odeszła moja przyjaciółka Ania. Wiecie taka jedna z tych najlepszych. To właśnie przy Jej boku zacząłem biegać. Doskonale pamiętam nasze pierwsze treningi w jednym z okolicznych parków. W marcu 2012 r. rozpoczynaliśmy wspólnie półgodzinne interwały. Każdy miał stoper i pilnował tego, kiedy wreszcie będzie można przejść do marszu. Po kilku tygodniach byliśmy w stanie przebiec 30 minut bez chwili odpoczynku. Rozpierała nas niesamowita duma!

Wzięliśmy udział w kilku wspólnych startach. Z czasem nasze sportowe drogi się rozeszły. Ja nadal klepałem asfalt, a Ona zakochała się w górach. Każdą wolną chwilę spędzała na ściance wspinaczkowej bądź na szlaku. Z każdej wyprawy pokazywała mi kilka zdjęć. Mówiła, żebym i ja kiedyś spróbował.

Gdybym tylko mógł oddać wszystkie medale i wywalczone w bólu życiówki za to, aby tego felernego dnia wszystko potoczyło się inaczej, to zrobiłbym to w mgnieniu oka. Prawdę mówiąc oddałbym o wiele więcej.

Dzisiaj jesteśmy, jutro może nas już nie być. Nie warto przejmować się pierdołami. Bądźmy dobrzy i fair względem siebie nawzajem, choć wiem, że w tych dziwnych czasach, pełnych podziałów i nienawiści, może się to okazać trudne.

Z koleżeńskimi pozdrowieniami,
admin drogidotokio.pl

[shareaholic app=”share_buttons” id=”10261725″]

[shareaholic app=”recommendations” id=”10261733″]