Bank of America Chicago Marathon 2022 – 09.10.2022 r.

Abbott Chicago 5K.

Podobnie jak miało to miejsce w trakcie mojego pobytu w Nowym Jorku w 2019 roku, tak i tym razem miałem wziąć udział w biegu na 5 kilometrów, który był rozgrywany w przeddzień maratonu.

Start Abbott Chicago 5K przewidziano na godzinę 7:30. Rano odczuwalna temperatura miała wynosić zaledwie kilka kresek powyżej zera. Postanowiłem więc ubrać legginsy, ciepłą bluzę, a na głowę czapkę z pakietu startowego.

Wstyd się przyznać, ale na start biegu z mojego hostelu, miałem jakieś 300 metrów. Szybko znalazłem się więc na miejscu i zacząłem szukać swoich rodaków.

Tego typu przedmaratońskie piątki biegnie się zazwyczaj na sporym luzie. Chodzi w nich o dobrą zabawę, a nie walkę o nową życiówkę. Tak miało być i tym razem.

Chodziłem od biegacza do biegaczki, a Polaków jak nie było, tak nie ma. Jedynym rodakiem był Andrzej, który był wolontariuszem. Porozmawiałem z nim chwilę. Docieraliśmy się może kilkadziesiąt sekund, a później odkryliśmy, że mamy tak dobry kontakt, jakbyśmy co najmniej siedzieli w szkolnej ławce. Później okazało się, że Andrzeja będę miał okazję jeszcze kilka razy spotkać.

Chwilę później wszedłem na żywo popełniając taki oto materiał:

W niedługim czasie udało mi się znaleźć kilku Polaków, z którymi pokonałem część trasy. Kwadrans przed startem wszedłem do swojej strefy.

Wkrótce odśpiewano hymn, a później ni stąd, ni zowąd – rozpoczęliśmy bieg. Szerokim łukiem skręciliśmy w lewo, by po chwili zmienić kierunek.

Przed nami pojawiła się blisko kilometrowa prosta.

Na jej końcu skręciliśmy w prawo, by po kolejnych dwóch zakrętach dotrzeć do kolejnej, kilometrowej prostej. Kilometrowych prostych przecież nigdy na wiele, prawda?

Dookoła pojawiły się wieżowce. Raczej na pewno zrobiły to już o wiele wcześniej, ale dopiero wtedy jakoś bardziej je dostrzegłem. To była betonowa dżungla. Królował nad nią niepodzielnie Willis Tower, na którego – kilka dni wcześniej – udało mi się wjechać. Na jednym z przeźroczystych balkonów spoglądałem wtedy w dół na drogę, którą obecnie się poruszałem.

Tempo było raczej z gatunku tych konwersacyjnych. Pierwszy kilometr pokonałem w czasie 5:16 minut. Drugi było o całe 13 sekund szybszy. Zresztą ciężko jest mi dokładnie oszacować tempo. Ślad GPS prezentuje się następująco:

Wygląda na nim, jakbym się miotał na trasie jak jakiś szatan. W zasadzie tak było. Zbijałem piątki i robiłem zdjęcia. Bieg najkrótszą możliwą drogą nie był dla mnie najważniejszy. Mimo wszystko nie wbiegałem do budynków, co może sugerować ślad z Garmina.

Na końcu kolejnej prostej skręciliśmy w prawo. Znaleźliśmy się przy Riverwalk. Był to zdecydowanie najładniejszy fragment trasy. Z lewej strony był fragment ujścia do jeziora Michigan, a przed nami pojawiła się zjawiskowa panorama miasta.

Aż musiałem przystanąć na środku i zrobić takie oto zdjęcie:

Na końcu prostej skręciliśmy ostro w prawo i teraz biegliśmy w przeciwnym kierunku. Ponownie mieliśmy nad głowami biurowce, które nie należały do najmniejszych.

Za wspomnianym wcześniej Willis Tower skręciliśmy w lewo.

Wszystko co dobre niestety szybko się kończy. W oddali widziałem już metę.

Chciałem się jeszcze nieco podelektować tym biegiem, więc szybko zwolniłem i zrobiłem kilka dodatkowych zdjęć.

Mimo wszystko systematycznie zbliżałem do finałowej maty z pomiarem czasu. No cóż, niech będzie. Pokonałem ją, a na mojej szyi zawisł pamiątkowy medal.

Po kilkuminutowym truchcie dotarłem do hostelu, po czym – nie zgadniecie! Wybrałem się na kolejny, wielokilometrowy spacer. Jak zwiedzać, to na całego. Żal siedzieć w pokoju, gdy wokół tyle się dzieje.

Po powrocie rozłożyłem na panelach mój zestaw startowy, z którego miałem jutro skorzystać.

Przy okazji zabarykadowałem tymi rzeczami dojście do toalety. Kilka osób na początku miało mi to za złe, ale ostatecznie zostało mi to wybaczone i korzystali z WC piętro niżej. Przedstartowa kapliczka to rzecz święta.