10 lat biegania – podsumowanie

„Dekada w biegu” – jak to brzmi! Gdy piszę ten tekst, minęło właśnie 10 lat, od kiedy poszedłem na pierwszy trening. Te 10 lat odmieniło moje życie o 180 i pół stopnia. Zmieniło się bardziej, niż mogłem się tego na początku spodziewać. Kto by przypuszczał, że rozpoczynając swój pierwszy trening, w jednym z parków w Siemianowiach Śląskich, po kilku latach odwiedzę także ten w centrum Nowego Jorku, Londynie czy Tokio? Ja raczej nie.

W tym tekście postaram się nie zdublować tego, co znajdziecie tu, tutaj, a także w tym miejscu i tu też raczej.

To co? Gotowi na podsumowanie 3650 dni mojego biegowego życia?
Bo ja jestem!

1. Tak to się zaczęło.

Wspominałem o tym w jednym z moich tekstów, więc wybaczcie za tę powtórkę z rozrywki. Na pierwszy trening poszedłem 20 marca 2012 r. Kilka miesięcy wcześniej zabrałem się za siebie, bo coraz łatwiej mnie było przeskoczyć, niż obejść.

Z 80 kilogramów zszedłem do jakichś 72. Mocno pomogło mi w tym porzucenie słodyczy, a także treningi przed TV z Playstation 3. Tak, to właśnie „EA Sport Active 2”, przez 4 dni w tygodniu wyciągała ze mnie siódme poty:

Pierwszy biegowy trening zrobiłem więc w wirtualnej rzeczywistości. W ramach rozgrzewki, musiałem się przebiec po wirtualnym boisku do kosza. Parkiet zastąpił mi dywan w dużym pokoju, na którym przystąpiłem do biegu w miejscu. Po kilkudziesięciu podskokach miałem już serdecznie dosyć. Czułem się równie źle, co niekomfortowo. Ciało wyło z bólu i mocno się buntowało. Było ciężko, ale brnąłem w to dalej. Wtorek, czwartek, sobota i niedziela. I nie ważne czy handlowa. Konsekwentnie i do przodu.

Pewnego dnia stwierdziłem, że jestem gotowy na więcej. Kupiłem więc sobie buty do biegania. Były całe białe, a po kilku tygodniach okazało się, że były również za małe. Zapas 0,5 cm okazał się niewystarczający. Paznokcie bardzo szybko zmieniły kolor z cielistego, na taki bardziej bordowy.

Wraz z Anią – moją przyjaciółką – rozpoczęliśmy zmagania z tzw. planem Pumy:

5 minut pokonywaliśmy na początku w następującej konfiguracji: 2 minuty świńskiego truchtu, a później 3 minuty szybkiego marszu. Tak wyglądał nasz pierwszy trening:

Po kilku tygodniach, byliśmy w stanie biec przez 30 minut i to bez jakiejkolwiek przerwy. Cóż to był za wyczyn! Chyba każdy, kto rozpoczyna przygodę z bieganiem, nie wierzy w to, że może np. biec przez godzinę, dwie i nie umrzeć. Mało tego – że może czerpać z tego frajdę.

Lata leciały, a wraz z nimi kolejne kilometry:

Łącznie wyszło: 19 883 km

Do pokonania 20 000 km w biegu pozostało mi już naprawdę niewiele.

2. Zawody.

Nieco po ponad miesiącu od pierwszego treningu, wziąłem udział w pierwszych zawodach. To był Bieg im. Wojciecha Korfantego z Katowic, do Siemianowic Śląskich (dystans ok. 8,6 km). Teraz, gdy go sobie wspominam, czuję niesamowity sentyment. I nawet nie chodzi o to, że w ramach promocji jednej z jednostek urzędu miasta, biegłem w kasku i z ciupagą.

Bardziej o ten pierwszy wystrzał startera, a później bieg ulicami w samym centrum Katowic. No i ten finisz na granicy zwrócenia drugiego śniadania. Było genialnie!

Od razu po przekroczeniu mety stwierdziłem, co następuje – „Mało mi! Chcę więcej!”.

Do tej pory wziąłem udział w 105 zawodach. Pisząc o zawodach, mam na myśli takie biegi, w których pojawiła się oznakowana trasa, pomiar czas, a także medal.

Wśród 105 biegów znalazło się:

10 biegów na 5 km

14 biegów na 10 km

43 półmaratony

25 maratonów

13 – biegów na innych dystansach
(były to m.in. 2 Testy Coopera, 3 biegi godzinne,
2 Sztafety w Katowice Business Run, 2 biegi na dystansie 15 km)

3. Życiówki.

Nieodłączny element pierwszych startów. Wtedy, chęć dobiegnięcia do mety w jeszcze krótszym czasie, była dla mnie niezwykle ważna. Był taki moment w moim życiu, gdy chciałem startować we wszystkich możliwych biegach, które akurat odbywały się w okolicy.

Na początku życiówki wpadały jedna za drugą. To nie był wielki wysiłek, aby w półmaratonie zejść z 2 h do 1:45 h. Schody zaczynały się przy wynikach poniżej 1:35 h. Wtedy każda sekunda okazała się być na wagę złota. Progres nie był tak spektakularny, jak wcześniej.

Trzy, z pośród czterech życiówek, są datowane na 2021 rok. Jeżeli mowa o PB na dystansie półmaratonu, to udało mi się ją wywalczyć 20 III 2022 roku – w 10-tą rocznicę mojego biegania. Mało tego, po raz pierwszy w życiu udało mi się zejść poniżej 1:20 h! Dla mnie jest to wprost niewyobrażalny wyczyn.

Pomimo trwającej pandemii Covid-19 i odwołaniu w 2020 roku wielu biegów, ja w dalszym ciągu robiłem swoje. Efekt przerósł moje najśmielsze wyobrażenia. Przy 3 treningach w tygodniu po 20 km (trenuję tak od 2016 roku), udało mi się osiągnąć takie oto czasy:

Teraz PB nie jest dla mnie najważniejszy. Jasne, fajnie byłoby zejść poniżej 3 h w maratonie, ale jeżeli mi się to nie uda, to mój świat się przecież nie zawali. Kilka dobrych lat temu stwierdziłem, że chcę biegać w zdrowiu. Unikać wszelakich kontuzji i swoje aktualne tempo dostosowywać do moich aktualnych możliwości. Nic na siłę.